Lancegate.. over Neerlands sportjournaille en échte boter!

Lance is een bedrieger, een klootzak, een drugsbaron. Hij verleidt Thijs Zonneveld om de Texaan op Nu.nl te bejegenen met de woorden 'fuck you too Lance'. Sinds een week of twee is Lance Armstrong de vleesgeworden moordenaar van de wielersport. Werkelijk niemand heeft nog een goed woord over voor de 7-voudig tourwinnaar.

Ook ik ben stom verbaasd! Nee, niet dat de heer Armstrong nu door een mand aan het vallen is, nee.. stom verbaasd dat werkelijk iedere wielercoryfee zich louter negatief uitlaat over de handel en wandel van de heer Armstrong. Of het nou Mart Smeets, Danny Nelissen, Thijs Zonneveld of Raymond Kerckhoffs is.. Meneer Lance heeft het gedaan!

Kom op beste heren, dit wisten jullie toch al lang!! Jullie weten toch al lang dat doping en wielrennen een van de beste huwelijken ooit is. Iedere grote winnaar heeft toch uiteindelijk toegegeven te hebben gepakt, of zoals Mart dat noemt.. uit de verkeerde snoeppot genomen. Oh en trouwens Mart, waarom ben jij zo verbaasd? Jij durfde toch ook niet door te vragen toen jij Michael Boogerd vroeg of hij ooit doping heeft gebruikt en hij jou antwoordde dat hij in zijn beleving nooit doping heeft genomen? Jij wist en weet dat, áls jij wél door had doorgevraagd, jij meneer Boogerd tot de enkels had kunnen afzagen en jij persona non grata van de wielersport was geworden en daarmee je zorgvuldig veiliggestelde plekje in de wielersport vaarwel kon zeggen? Daarmee leverde jij toch indirect het ultieme bewijs hoe die wielerwereld in elkaar steekt?

 

Behoor je tot het wereldje, dan teken je zonder dat het op papier staat voor de bijbehorende gedragscode. Inderdaad, dat doet direct denken aan de film 'The fightclub'. De film waarin Brad Pitt een ondergrondse beweging opzet waarin mannen elkaar afrossen in donkere kelders. Ik zal u de eerste 2 regels geven: 1st rule: You do not talk about fight club. 2nd rule:You DO NOT talk about fight club.

Verander het woordje 'fight' door het woordje 'cycling' en je bent er.

Om de metafoor maar even aan te houden. Ik geniet op dit moment met volle teugen van deze Lance-thriller! Het is de spannendste film die ik in jaren gezien heb! En het gaat maar door! Elke dag wel weer een lekker zoetsappig verhaal van een ex-teammaat van Lance of een ex-vriendin van een ontslagen mecanicien.

Het is wielrennen op z'n breedst! Wielrennen zoals het bedoeld is. Wielrennen, bij uitstek dé sport met verhalen. De sport van het elkaar mogen of niet mogen. Elkaar een ontsnapping en ritwinst gunnen, rekeningen vereffenen, karretjes in de poep rijden, kampioenschappen kopen en ga zo maar door. Doping is niks meer dan een onmisbaar element in deze sport en zal ook altijd een element blijven. Nét zoals zware crashes bij de Formule 1 horen en onterecht afgekeurde doelpunten bij het voetbal.

Ik kan maar één ding concluderen. Ook de heren met wielerverstand zijn een element van deze sport die in de bloei van zijn leven is. Mart, Thijs, Danny en Raymond.. Mijn complimenten voor de goed geacteerde opwinding! Was ik er toch bijna ingetrapt! Of balen jullie oprecht dat Lance jullie bedrogen heeft?

 

Zucht.. zelfs bij jullie weet ik niet wat ik moet geloven!

 

Wielrennen, wat een sport! I'm loving it!...

Het verband tussen pindakaas en ALS

Pindakaaspothouder.. Ik zat afgelopen zondag op een verjaadag en hét woord van die verjaardag was... pindakaaspothouder. Wellicht kent u het, wellicht niet. Ik kom er zo op terug. Iedereen die op die verjaardag zat, is in het bezit van een pindakaaspothouder en binnekort ben ik zelf ook een trotse eigenaar van dit voorwerp! Ik ben gek op pindakaas, maar deze variant gaat aan mijn boterham voorbij. De houder is bedoeld voor aan de schutting en dient als een soort McFlight voor mussen en koolmezen. Deze beestjes pikken het potje in vier dagen schoon leeg!

Waarom schrijft Sportmeneer in vredesnaam een stukje over een pindakaaspothouder? Wel, dat heeft een reden. Volgend jaar ga ik samen met een goede vriend voor het initiatief 'Tour du ALS' de Mont Ventoux opfietsen. De ziekte ALS kenmerkt zich door de progressieve manier waarmee het zenuwstelsel wordt aangetast en waar nog geen behandeling en medicijn voor is. De gemiddelde levensverwachting van een ALS patient is drie jaar. Er is dus hard geld nodig en dat gaan we volgend jaar dus ontzettend bij elkaar fietsen!

Terug naar de verjaardag, of eigenlijk... terug naar een paar weken voorafgaand aan de verjaardag. Ons fietsínitiatief is door een vriend van de jarige opgepakt en is pindakaaspothouders gaan maken én verkopen voor dit goede doel: "Koop een pindakaaspothouder en steun het initiatief Tour du ALS!".

Zo gezegd, zo gedaan. Er werden een twintigtal pindakaaspothouders gemaakt en binnen een mum van tijd waren deze verkocht aan alle vrienden die afgelopen zondag ook in de huiskamer zaten. Sinds een paar weken kunnen klanten van de lokale kapper en bakker ook een pothouder bestellen. Het mooie is dat iedereen die inmiddels zo'n potje heeft hangen, automatisch reclame maakt voor dit grappige voorwerp en u raadt het al... de vraag naar het potje nam nog meer toe! Inmiddels zijn er al meer dan 350 pindakaaspothouders verkocht!! Rekent u even mee? Van elke verkochte pothouder gaat €8,- naar Tour du ALS. Dit betekent op dit moment dus al een bedrag van €2.800,-! Inmiddels doet de hele vriendengroep actief mee aan het maken én het verkopen van de potten.

De aanleiding is de minst leuke die je je kan wensen. Een dierbare is ons helaas ontvallen als gevolg van ALS. Echter beleven we nu een groot gevoel van samen zijn, samen doen en samen beleven. Hoe fijn is het om samen ergens voor te gaan, om samen een doel te bereiken waaraan iedereen zijn of haar steentje bijdraagt. Dit besef op een verjaardag.. een mooier kado bestaat niet!

En ik denk dat er van boven iemand met een grote glimlach naar beneden kijkt.  

Vos op zaterdag, vos op zondag..

Naarmate ik ouder word geloof ik steeds minder in toeval, sterker nog. Ik ben er wel van overtuigd dat niks zomaar gebeurt. Vorige week was het weer zover. In het weekend waarin Vos en Gilbert hun regenboogtrui wonnen, reed ik op mijn nieuw gekochte racefiets mijn eerste rondje over de Veluwe. Het was een uur of één in de middag.Terwijl het mannenpeloton hun rondjes reed over de Bemeler- en Cauberg, reed ik richting het Veluwse Vierhouten. Het zou een klein rondje blijven, want ik wilde natuurlijk niet te veel missen van het WK. Al fietsend door de loofbossen bedacht ik voor de oranjerenners positieve scenario's die zouden moeten leiden naar de regenboogtrui. Terpstra valt in de laatste ronde aan op de Bemelerberg en als hij op de Cauberg gegrepen zou worden, hebben we Boom om het af te maken in de laatste kilometer. Of zou Mollema toch nog onverwachts goeie benen hebben en kan hij... Mijn gedachte stopte bij het zien van een hond of nee.. een vos!

 

Hij liep een meter of twintig voor me op het fietspad en ik remde. Vanuit tegengestelde richting naderde 2 vrouwen eveneens op de racefiets. Ook zij stopten. Het rare was dat de vos zich niks aan leek te trekken van de aanwezigheid van het menselijke ras. Hij liep van het fietspad de berm in en bleef staan. Ik liep richting de vos en de vrouwen deden hetzelfde. Daar stonden we dan. Alledrie verbaasd om het feit dat een vos vijf meter bij ons vandaan zijn eigen dingetje deed. Dit schouwspel duurde een minuut of acht, waarin de verbazing om het tamme gedrag naar elkaar werd uitgesproken en waarin foto's werden gemaakt. We waren het er over eens. Die vos was het kadootje van de dag! 

 

Eén ding houdt me sindsdien bezig. Op zaterdag wint Vos en op zondag eist een vos wederom de hoofdrol voor zich op. Wat wil het universum daarmee zeggen. Wat haal ik hier uit? Na een dikke week gissen ben ik er nog steeds niet uit. Of toch wel?

 

Waarom zou ik deze dagelijkse 'toevalligheden' op mezelf moeten betrekken? Nergens voor nodig! Sterker nog.. dat een vos twee keer in één weekend mijn gedachte beheerst heeft helemaal niks met mij te maken, maar alles met Marianne Vos zelf!

De vos op het fietspad liep daar, om mij aan Marianne Vos te laten denken. Het universum weet dondersgoed dat ik scherp ben op dergelijke 'toevalligheden' en weet ook dondersgoed dat ik daar iets over zal gaan schrijven.

 

De vraagt blijft natuurlijk waarom moeder natuur net op dát tijdstip een vos op de weg had bedacht. Ik kan maar tot 1 conclusie komen. Die vos liep daar om een ode aan Marianne te brengen. En nu besef ik het pas... Marianne, wat was jij dáár goed! Je viel aan wanneer jij wilde en reed de finale nét zo ongestoord als de vos op het fietspad! Jij bepaalde wanneer je ging op de Cauberg en jij bepaalde dat je met een rood wit blauwe vlag in je eigen landje, de streep als eerste wilde passeren. Jij wilde wereldkampioen worden en je werd het!

 

Marianne, Jij hebt er voor gezorgd dat heel veel mensen die dag stil stonden om een bijzondere Vos te aanschouwen.. Net als ik op het fietspad een dag later.

Strava leidt tot overtraindheid

Ik las vandaag een blogje over de eventuele negatieve effecten van Strava, met name met betrekking tot verkeersveiligheid. Tot op zekere hoogte waar dat een dergelijke applicatie uitnodigt tot roekeloos rijgedrag. Echter ben ik van mening dat met een beetje gezond verstand het zo'n vaart letterlijk niet zal lopen.

Ik heb een Strava-account en ja, ik ben aardig lyrisch over deze toevoeging. Het geeft een extra dimensie aan de fietsbeleving. En toch schuilt ook hierin een gevaar.

Sinds ik een Strava-account heb fiets ik nooit meer alleen. Ik stap op mijn pas gekochte Black Beauty en al fietsend door het Veluwse houtwallengebied voel ik de satelieten aardig in mijn nek hangen. Bij elke heuvel die ik nader schiet mijn hartslag omhoog, wetende dat het moment van de waarheid dichterbij komt. "Kan ik em sneller op rijden dan de vorige keer? Is dit heuveltje wel een Strava-segment? Wat als bij thuiskomst blijkt dat ik in de onderste regionen van de ranglijst terug te vinden ben?" Ik word er zenuwachtig van eigenlijk geeft me dát nou juist de kick! Tis ook helemaal leuk om mijn gereden records te delen via Twitter en Facebook. Echter....

Elke rit die ik sinds Strava rij, gaat volle bak. Ook al neem ik mezelf voor dat ik het vandaag rustig aan wil doen, het lukt me niet om me in te houden! Ik kan het niet aan mijn Twitter- en Facebookvolgers verkopen dat ik met een laag gemiddelde snelheid over de Veluwe heb gereden. Ik wil niet falen en heb geen zin in negatief commentaar.

Nu is fietsen niet mijn dagelijkse kost en ik kom aan voldoende rust. Maar ik vrees de toekomst. Ik ga meer fietsen, want ik heb volgend jaar een leuke uitdaging in het verschiet liggen (2 x beklimmen Mt. Ventoux voor het goede doel @TourduALS). Recreatief fietsen maakt plaats voor training. Dit betekent dat ik het komend half jaar ga trainen op schema. Dit betekent periodiseren, waarbij intensievere trainingsblokken zullen worden afgewisseld met meer extensievere trainingen. En juist daar ligt het negatieve Strava-effect op de loer. Lukt het mij om hersteltrainingen ook écht als zodanig te benaderen, of leggen de altijd aanwezige satellieten te veel druk op mij en wordt een uurtje uitfietsen alsnog een intensieve intervaltraining? Het gevaar is dus dat de arbeids-rust verhouding zoek raakt, met overtraindheid als gevolg.
Ik vraag me af hoeveel Strava gebruikers zich bewust zijn van dit negatieve trainingseffect. Ik heb het idee dat een behoorlijke groep Stravisten (Stravanaten zo u wil) door het gebruik van Strava al aardig gefrustreerd rondrijden en zich afvragen waarom het nou niet lukt om hoger in de ranglijsten te komen.

Ik ga de komende maanden niet fietsen! Nee, ik ga trainen en zal de GPS alleen maar aanzetten als mijn trainingsschema het toelaat. Ik beloof het u plechtig!!

En de winnaar is.. Gilbert, of.....

Valkenburg, zondagmiddag 23 september 2012, 17.11 uur...
De kopgroep bestaande uit meer dan 60 renners hoort en groupe de bel voor de laatste ronde. Het is de hele dag koers geweest, maar tot een definitieve schifting heeft het niet geleid. Nederland is met nog 5 renners goed vertegenwoordigd. Boom, Terpstra, Ten Dam, Gesink en De Kort zitten leuk verspreid in het peloton.

Kort voor het binnenrijden van Bemelen demarreert Boom weg uit het peloton. Boom komt weg met nog een paar renners die het ook niet gaan redden. Te vroeg. Boven op de Bemelenberg bedraagt hun voorsprong 4 seconden en twee camerashots later zitten Boom en consorten weer in de buik van het peloton. De Kort bevindt zich in het voorste eerste deel van de grote groep. Koen rijdt uiteraard niet voor Oranje, want daarvoor zijn de benen van Degenkolb te goed. Ondertussen rijden de 60 beste renners van vandaag richting de Cauberg. Ten Dam en Gesink hebben elkaar gevonden. Bij het binnen rijden van Valkenburg rijden ze bij de voorste twintig renners. Prima!

De bocht der bochten wordt genomen. Terpstra trekt de gashendel helemaal open en komt al snel helemaal vooraan te rijden. Dat had hij vanochtend al zo afgesproken met Tom Boonen die keurig in zijn wiel zit. Boven op de Cauberg zijn er nog 10 renners over. Taylor Phinney heeft Gilbert keurig naar boven geloodsd. Voeckler heeft het op de een of andere manier ook weer geflikt en de verrassing van de dag mag is toch wel Zdenek Stybar. Die man is vroeg in vorm dit jaar. Bij het zien van het rode vod komt er van achter nog 1 man aansluiten. De Cauberg ontploft bij het zien van Lars Boom!

Boom besluit niet te wachten en hoopt op een besluiteloze kopgroep. Kolobnev springt er achteraan en in zijn wiel is plek voor Voeckler, Rodiguez, Kessiakoff en Boonen. Nog 800 meter te gaan. Phinney offert zich op voor Gilbert en ze vinden de aansluiting. Boasson Hagen zit in zijn wiel. Nog 500 meter te koersen. Nog 9 man!

Voeckler probeert het nog een keer, maar krijgt vrijwel meteen Boonen mee. Gilbert rijdt het gaatje dicht en besluit direct weg te springen. Wat een inzicht, wat een timing! 

Nog 200 meter te gaan en Gilbert staat niks meer in de weg om zijn seizoen in 1 klap finaal goed te maken. Phil weet het zeker en krijgt al een kleine glimlach op het pokdalig gelaat. Hij kijkt nog 1 keer om te zien of het goed zit.. Wie kan hem de regenboogtrui nog ontnemen?

Inderdaad.... SAGAN.

  

 

The discus diaries (1)

Apeldoorn, 20 september 2012

"De beste training van het seizoen!", riep ik op tweederde van de training. Een omstander grapte er overheen:"en je eerste!". Ik kon er om lachen.. te meer omdat het écht lekker ging. Onder supervisie van vriend én coach Hogeveen, vanavond zo'n 30 worpen gemaakt.

Wat heb ik technisch aan inzicht gewonnen vanavond? (Even voor de geoefende discuswerper, ik ben linkshandig).

Vanaf vandaag introduceer ik het begrip 'STAAN IS STAAN'. Bij het begin van de beweging pivoteer ik om mijn rechtervoet, om vervolgens mijn linkervoet in het midden van de ring te plaatsen. Zodra de linker voet staat, moet deze druk houden (staan is staan). De hak wijst recht naar het midden van de sector.
Waarom de focus op druk houden op de voet die je in het midden plaatst? Het geeft je de mogelijkheid om daarna de worp door te drukken door je HEUP in te draaien.
Gevolgen: Ik kon de worpen afmaken, Ik stond als een huis en de discus vloog strak door het midden van de sector.

Kortom: Actief plaatsen van de voet in het midden van de ring en STAAN IS STAAN.

The discus diaries (intro)

Ik sta regelmaat in een discuskooi. Ja, sportmeneer doet aan discuswerpen en doet dat met trots. Lees dit verhaaltje maar en kom tot de conclusie dat je te maken hebt met een uitzonderlijk atleet die op dit moment de nationale ranglijsten bestormt en zich inmiddels een plekje bij de beste 100 werpers van Nederland heeft verworven.

Discuswerpen dus. Het blijft een intrigerende, complexe beweging die zo'n 1,5 seconde duurt en waarbinnen ontzettend veel fout kan gaan. Samen met kogelstoten is het een beetje een rare vogel binnen het brede scala aan sporten. Binnen de atletiek is er geen onderdeel die korter duurt. Sterker nog, noem mij maar eens een sport die minder tijd in beslag neemt!

Rutger Smith zei het al na afloop van zijn Olympische kwalificatie.. "Het is zo complex, er kan zoveel mis gaan in die anderhalve seconde".

Telkens als ik in de ring sta schiet er van alles door mijn hoofd. Staan mijn voeten goed? heb ik goeie grip op de discus? heb ik mijn ademhaling onder controle? sta ik rechtop? is mijn kniehoek goed? draai ik mijn rechter knie wel goed naar buiten? niet te snel beginnen! zijn mijn armen hoog genoeg? wat doe ik met mijn hoofd?.... en ga zo maar door.

Bijna elke techniektraining levert nieuwe informatie en inzichten op. Een kleine techniekaanpassing kan leiden tot een enorme winst in het veld. Lukt het mij een positieve techniekaanpassing te doen, dan is euforie het gevolg. In deze extase weet ik mezelf wijs te maken dat ik deze briljante ontdekking zeker zal onthouden. Het omgekeerde is echter het geval. Ik ben een part-time werper en na een aantal dagen zonder techniektraining kan ik maar moeilijk de grote ontdekking van een paar dagen eerder reproduceren. En daarom....

De discus diaries. Voor mij een manier om alle ontdekkingen die ik in de discuskooi opdoe, vast te leggen. Doel is uiteraard prestieverbetering, meters pakken. Rutger Smith en Erik Cadee... be aware!!

Zeven

Armstrong, Federer en Schumacher... Sinds deze zomer zijn zij met elkaar verenigd. Nadat Roger Federer deze zomer zegvierde op het heilige gras van Wimbledon, voegde hij zich in dit illustere rijtje van sportlegendes die 7 maal de belangrijkste wedstrijd in hun sport wonnen.

Zeven. Wat is dat toch? Of je nou de bijbel openslaat, de grote bosatlas of je eigen agenda, het getal 7 is het meest aanwezig in ons dagelijks leven. Denk aan de 7 wereldwonderen, de 7 dagen in de week, de 7 continenten, de 7 kleuren van de regenboog en 7 als geluksgetal van veel mensen.
Maar hoe kan het dat zowel Armstrong, Federer én Schumacher, alle drie in hun sport beschouwd als de grootste allertijden, uitkomen op zeven eindzeges? Wat wil het getal ons zeggen? Ik geloof niet zo in toeval en probeer al maanden lang te duiden waarom 7, waarom dit getal? Wat wil het universum ons duidelijk maken?

Het lijkt erop dat het bij 7 ophoudt. De week zal nooit opgedeeld gaan worden in 8 dagen, de stad Rome zal nooit uitgebouwd gaan worden op een 8e berg en ik acht (sorry) de kans klein dat er een 8e wereldwonder bij zal gaan komen.
Bij zeven is iets dus af, is iets voltooid. Ik denk als vanzelf weer terug aan mijn vorige blog over Felix Sanchez waarin ik de link leg met het boek De Alchemist van Paulo Coelho. Kort samengevat. Als je op zoek gaat naar je schat en je hebt het onverzettelijk vertrouwen in de goede afloop, dan zal het hele universum je helpen om je schat te vinden. Schumacher, Federer en Armstrong hadden blijkbaar dit onverzettelijk vertrouwen in het universum. Deze grootheden zijn blijkbaar het ultieme bewijs dat het universum (wat dit ook wezen moge) bestaat én een functie heeft. Groter gedacht. Zij zijn tot op dit moment de 3 uitverkorenen die deze boodschap uit mogen dragen. Kortom. Zij wonnen dus niet voor niets zeven maal de belangrijkste wedstrijd. Het is slechts een logisch gevolg van een ongebreideld vertrouwen in de goede afloop. (Misschien kun je er iets mee:-).

Maar bovenstaande beschouwende, zit me toch één ding niet lekker. Het is helemaal leuk voor deze 3 grote sportmeneren dat zij dus blijkbaar de uitverkorenen zijn. Maar waar blijft in dit verhaal de man die hier eigenlijk nog weer vér bovenstaat? De man die van alle sporten toch onbetwist beschouwd mag worden als de beste atleet aller tijden. Ik hoor het u al denken: waar staat Michael Jordan in dit verhaal?


Ik kan maar tot 1 conclusie komen: Michael Jordan IS het universum!
En zoals u weet, het universum is overal, is allesomvattend, net als lucht. Drie maal raden wat zijn bijnaam is... Air Jordan!.....I rest my case.

47,63

De sportzomer is voorbij gevlogen. Ik had me er veel van voorgesteld. Afgelopen winter kreeg ik al kriebels in mijn buik bij het verheugen op de aanéénschakeling van alle evenementen. Het EK voetbal viel, oranjetechnisch gezien, tegen en de tour was daar een wielervariant op. De Spelen daarentegen was meer dan een goedmaker. Genoeg gouden oranjemomenten om met een grote glimlach aan terug te denken. Dé oranjeprestatie van de Spelen was toch wel die van Epke. Het gebeurt niet vaak dat ik mijn keel schor krijg door het kijken naar turnen.

Maar nu, een paar weken na de Spelen blijft toch vooral één man mijn gedachten beheersen. De man die mij kippenvel bezorgde. Felix Sanchez zorgde daarvoor. Een prestatie met een verhaal. Sanchez won goud op de 400 mtr, nét als 8 jaar daarvoor bij de Spelen in Beijing. Opvallenderwijs deed hij dat in exact dezelfde tijd als 8 jaar geleden, 47.63 seconde.

Maar wat gebeurde er na de finish? Felix keek niet ontzettend blij. Zijn gelaat liet zelfs wat arrogantie zien. Kort daarna werd duidelijk dat het alles behalve arrogantie betrof. Felix zocht de grond, en nam al knielend zijn startnummer van zijn shirt. Hij had er iets achter geplakt. Het bleek te gaan om een foto van zijn 4 jaar geleden overleden oma. Zij overleed precies op de dag dat Sanchez opging voor zijn 2e Olympische titel. Sanchez vernam het trieste nieuws eerder die dag. Met verdriet in zijn lijf liep hij bijna 4 seconden langzamer dan normaal en werd daarmee direct in de series uitgeschakeld.

Hoe bizar kan het zijn dat iemand exact dezelfde tijd loopt? Probeer maar eens een rondje atletiekbaan twee keer te lopen op tijd. De kans dat je exact dezelfde tijd klokt is minimaal. Er moet dus iets anders aan de hand zijn. Je kunt er in geloven of niet, maar ik denk dat dit toch echt een gevalletje karma is. Soms zijn gebeurtenissen in het leven zó toevallig, dat het geen toevel meer is. Sterker nog, toeval bestaat niet,

Daar van uitgaand, betekent het in dit geval, dat iets ervoor gezorgd heeft dat het moest zijn zoals het is. Paulo Coelho schreef er ook al over in zijn boek de Alchemist. Daarin gaat de hoofdpersoon op zoek naar zijn schat. Hij beschrijft dat als je écht iets wil bereiken en je hebt écht voor ogen wat dit is, dat het hele universum dan gaat samenwerken om je dit doel te laten bereiken. Het is enkel zaak om goed te luisteren en te kijken naar de tekens die je krijgt op weg naar het doel. Felix ging ook op zoek naar zijn schat. Zijn doel was duidelijk. Hij wilde Olympisch goud winnen. Hij wilde zijn overleden oma eren. Blijkbaar is het Felix gelukt om de tekens te zien en daarop te vertrouwen. Dit vertrouwen werd beloond door het heroveren van de gouden Olympische medaille. Maar nog meer dan dat.. hij kreeg de maximale bevestiging van het universum, toen hij zijn tijd op de klokken zag... 47,63.

Zijn medaille, zijn tranen... als gevolg van het onverzettelijk vertrouwen in het universum. Het zijn de mooiste tranen die ik in jaren gezien heb.

Ik ben een kind van Rooks & Theunisse

Ik ben een kind van Rooks en Theunisse. Nee, uiteraard niet in de biologische zin van het woord, maar met hun zeges op dé Alp werd mijn wielerhoofd geboren. Ik was 14 en stond in de julimaand op een franse Alp, de Madeleine. De etappe die later die dag gewonnen werd door Steven Rooks. Een jaar later zat ik uren lang te kijken naar een bijkans dwangmatige manier van klimmen van Theunissen. Solo op tv, solo over de meet. Zonder me er als kind bewust van te zijn, bleken die momenten van groot belang. 

Terug naar vandaag. Ik beklim op mijn racefiets een Franse Col, ik schat in van de 2e categorie. De zon hoog aan de hemel, 36 graden, geen zuchtje wind. De berg van vandaag heet de Col de la Chaudíére (Drome), 1047 mtr.(7,5 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 8 %). Echt goed getraind heb ik niet de afgelopen maanden, dus het niveau van fietsen moet u niet al te hoog inschatten. Echter op zo'n berg gebeuren rare dingen. Een uur lang tegen een bepaalde weerstand een reperterende beweging maken zorgt voor een optimaal functionerende geest. Alsof er een waarheidsserum vrijkomt tijdens deze vorm van zelfkastijding. Alle emoties worden groter, alle gedachten krijgen meer lading. Zo wordt een lichte onzekerheid opgeblazen tot een grote angst en neemt een positieve gedachte plotseling euforische vormen aan. Nogmaals, ik trapte die dag geen deuk in een pakje boter en eigenlijk was het ook veel te warm om te gaan fietsen. Tel daarbij op dat vanaf mijn vertrekpunt (een overigens érg leuke camping nabij het plaatsje Bourdeaux) de beklimming direct begon. Met een nog in slaapstand verkerend en onopgewarmd lijf trap ik de meters onder mij weg. Ik kijk om mij heen en zie dat ik al snel hoogte win. Ik besef mij onmiddelijk dat dit de makkelijkste manier is om rijkdom te ervaren. Je stapt op een fiets, rijdt een berg op, je kijkt om je heen en zie daar.. gelukzaligheid is je deel! Ik krijg door dit soort dingen te doen al snel een grote grijns op mijn gezicht en doe ook geen moeite om die te verbergen. Deze heppie-de-peppie staat van zijn duurde echter kort, want een bochtje later vraag ik mij in vredesnaam af waarom ik dit doe, waarom mijn onderrug zo zeer doet en waarom ik de afgelopen maanden zo stom heb kunnen zijn om amper getraind te hebben? Ik denk slecht over mezelf en de eerste de beste automobilist die mij inhaalt zal vast hebben gedacht: "Wat is dat voor sneue verschijning"? Blijf dan gewoon thuis!". En zo worstel ik over het asfalt. Met iedere passerende auto neemt mijn eigenwaarde af en oog voor het inmens mooie landschap heb ik al helemaal niet meer. Maar wat er toen gebeurde!

Bleek dat al die tijd al een trouwe metgezel met me meefietste! Eentje waar je nooit vanaf komt, inderdaad.. de zwarte silhouetvariant van mijn eigen ik! Nu had ik mijn eigen schaduw al wel eerder opgemerkt gedurende de klim, maar nu was het anders. Ik keek naar mijn schaduw en opeens zag ik het! Daar rijdt Theunisse! Een identieke stijl, een identieke tred.. Theunisse rijdt gewoon samen met mij de berg op! Hoe vet is dat! Mijn coupe de pédale is plots van wereldklasse. De handen stoicijns op het stuur, mijn knieën bijna tegen elkaar aan en met een trapfrequentie om door een ringetje te halen! In de verte rijdt een auto naar beneden. Eenmaal dichterbij zie ik aan de nummerplaat dat het Nederlanders zijn. Met slechts mijn onderstel bewegend vinden onze blikken elkaar. Hij kijkt me met een trotse blik aan en glimlacht instemmend. Ook hij herkent deze soepele tred vanuit zijn perspectief. Ook zijn gedachten gaan als een déja vu naar die dag dat Theunisse won op Alpe d'Huez. En zeg je Theunisse, dan zeg je Rooks.. omdat dat zo was! 
Op deze dag werden twee mensen zich er van bewust dat ze een kind zijn van Rooks en Theunisse. Ik ben benieuwd hoeveel kinderen Steven en Gert-Jan hebben gemaakt!

Mannen blijven kinderen

Elk jaar in de maand juli overvalt mij hetzelfde fenomeen. Een fenomeen die ik als onvolwassen gedrag zou willen bestempelen. De Tour de France is aanstaande en ik krijg kriebels om ook op de fiets te stappen. Nu heb ik thuis een racefiets staan en ligt er in de kast een aantal kledingstukken van wielerploegen van weleer. Als een ware retro-prof maak ik wat kilometers in de buurt van mijn huissie, in de maand juli permanance genaamd.

Zo fietste ik begin deze middag een mooi rondje over de Veluwe (Emst - 't Harde - Oldebroek - 't Harde - Epe - Emst). Tijdens de tocht kom ik voldoende mede-weggebruikers tegen, het is tenslotte zondag. Bij iedere passant denk ik, zouden ze mij aanzien voor een volwaardige renner? Zijn er bij die wellicht denken dat ik een prof ben? Ik check in de weerspiegeling van een aantal huizen hoe mijn positie op de fiets is.. rechte rug, bijna horizontaal? Ik zie dat ik het nog niet verleerd ben. Het zou dus kunnen dat mensen mij op waarde schatten! Of overschatten, maar dat vind ik prima. Het korte colletje bij 't Harde, de Knobbel genaamd, rijd ik zo hard als ik kan op. Ik heb een appje geinstalleerd (Strava) om de tijd te tracken en te vergelijken met mijn ineens vleesgeworden concurrenten. Vlak voor het startpunt voel ik een enorme spanning opkomen.. Ben gewoon vet zenuwachtig! Ik neem nog snel een slok, leeg mijn neus en schakel nog 1 keer bij om met het goede verzet te beginnen. Als een malle knal ik naar boven. Na 550 meter bereik ik de top. Het blijft de Veluwe, dus helaas betreft het hier lengtemeters en geen hoogtemeters. Na later blijkt, heb ik de 20e tijd gereden. Het nadeel is, dat deze tijd nu ook wereldwijd geregistreerd staat en dat mijn naam daaraan gekoppeld is. Het voelde als een kleine ontmaskering.. Inderdaad dames en heren. U zult het niet geloven, maar.. ik ben inderdaad geen prof! Al uittrappende in het achterland richting Oldebroek vijzel ik mijn ego op, door telkens door mijn schaduw bevestigd te zien worden dat mijn fietshouding er één is van een pure stylist.

Rustig verder pedallerend bereik ik de gemeentegrens van Epe. Ik rijd door een woonwijk heen, op m'n gemakje.. handen van het stuur, altijd al fijn gevonden. Als een soortement patron de materie vanuit een hoger perspectief meester zijn, knietjes bij elkaar.
Deze roes wordt bruusk verstoord door 3 jongetjes, die van rechts op een hun fietsjes een klein zijstraatje uit komen denderen. Ik grijp vanuit mijn reflex het stuur en binnen deze zelfde seconde wil ik mijn reactie voorzien van een boze kreet. Het jongetje wat achteraan fietst, kijkt schuin links achterom, zoekt oogcontact met me en zegt: "Dit is de laatste etappe!". Hij zet de achtervolging in op zijn 2 vriendjes en slaan rechtsaf het volgende zijstraatje in. Wat was mijn glimlach groot!
Daar fietste ik, op een simpele zondag in juli in het stille Epe en ik besefte mij.. dat jongetje dat was ik! Zo deden wij dat vroeger ook. Ik was altijd Breukink, nooit iemand anders. Benieuwd welk alter-ego dat jongetje zichzelf heeft toegedicht. Maar wat was het kadootje groots! Het bestaat nog, jongetjes van 8 die het woord 'etappe' in de juiste context en juist gesproken weten te bezigen!

En het jongetje moest eens weten dat hij een jaar of dertig later met dezelfde onbevangen kinderlijke gedachtes nog steeds zijn rondjes zal rijden!

Toeval bestaat niet

Ik weet niet hoe u naar de pijnlijke etappe van gister gekeken heeft, maar ik bleef achter met een apart onderbuikgevoel die ik maar moeilijk kan duiden. De afgelopen week keek ik immer met gekruisde vingers naar weer een vlakke rit, hopend dat de mannen van Duitsen bloed zonder schade de streep zouden bereiken. En wat ging dat goed! Iedere avond zag ik de montere koppies van Mollema en Gesink, die de zaak meester bleken te zijn. Ook Kruijswijk reed rond met een routineus hoofd. Er reed een andere raboteam rond dan de afgelopen jaren. Een team die boven de materie leek te staan. Alsof ze van te voren al wisten wat er te gebeuren stond.

En toen dus die etappe van gister. Zoals ik al zei, ik heb er een onderbuikgevoel aan over gehouden. Deze werd gevoed door een zelfde emotie als waar Gesink en consorten mee rond reden.. De emotie van 'het zien aan komen en erin berusten'. Maar wat werd ik blij bij het aanschouwen van de eerste reacties van de renners na afloop! Gesink heeft gister meer huid op het asfalt laten liggen, dan dat hij heeft meegenomen richting de streep, maar met een soms zichtbare grijns en ogen die meer wisten, gaf hij woorden aan wat hij meemaakte het uur daarvoor.
Ik kan maar tot één conclusie komen.. Robert Gesink is een stapje dichter bij de status van verlichting en is tot het besef gekomen dat niets voor niets gebeurt. Het besef dat toeval niet bestaat en alles een reden heeft.
En zo heeft Robert zijn val in de tour van vorig jaar ook kunnen duiden. Hij heeft zijn val en alle gevolgen die dat heeft gehad, kunnen omarmen en kunnen vertalen naar iets positiefs. Sterker nog. Die val was nodig om een bepaald proces door te gaan om er vervolgens sterker uit te komen. Die val was een investering in toekomstig toursucces, een noodzakelijke gebeurtenis. Hoe pijnlijk een val op het moment zelf ook zal zijn, Robert is blijkbaar in staat om na afloop met een glimlach deze fysieke gebeurtenis te aanvaarden. Een lach ingegeven door wijsheid.
Robert stapt zo op de fiets voor de etappe richting Planche des Belles Filles met in zijn achterzak de wetenschap dat hij gister is bevestigd in waar het om gaat in het leven.. en dat toe-val niet bestaat.

De miljoenbaby van Elm

Zaterdagnacht was het feest in huize Elm... Rasmus werd vader! De pokdalige pappa had in goed overleg met coach Verbeek besloten de belangrijke wedstrijd van een dag later tegen Feyenoord te mogen skippen om bij zijn vrouw en kersverse spruit te kunnen zijn. Logisch toch! Hoe vaak maak je de geboorte van je kind nou mee? Dan is een voetbalwedstrijdje van pappa toch net iets minder belangrijk, of...
Rasmus zal de gelukkigste pappa van Nederland zijn vandaag, maar of hij de gelukkigste voetballer van Nederland is? Feit is dat ze de wedstrijd tegen Feyenoord met 1-0 verloren. Feit is ook dat AZ, met nog 2 competitierondes te spelen, 3 punten achterstaan op de felbegeerde 2e plaats op de ranglijst. Een plek die recht geeft op de voorronde van de Champions League. De kans is dus groot dat ze het komend Europees seizoen verbannen zijn tot het spelen van de Europa League.

Wat nou als Elm wél gespeeld had? Het blijft speculeren, maar de kans dat de Alkmaarders vandaag met minimaal 1 puntje weer huiswaarts waren gekeerd was groter geweest. Meneer Elm is namelijk in grootse vorm en met een grote portie geluksdoping in zijn lijf, had hij zijn club vandaag een grote dienst kunnen bewijzen.
Maar ach.. meten met de menselijke maat schijnt tegenwoordig belangrijk te zijn, ook al heeft het tot gevolg dat het de plaatstelijke FC wat centjes kost. Hoeveel precies? Bij deelname aan de groepsfase van de CL toucheert AZ 7,1 miljoen euro. Deelname aan de EL doet de clubkas van AZ stijgen met 0,9 miljoen euro. Dat is dus een verschil van 6,2 miljoen!!
Zes miljoen en twee ton! Is dat niet een beetje veel voor een liefdesbaby? AZ die zijn zaakjes zó goed voor elkaar heeft. De club die elke speler apart benadert en maatwerk levert met betrekking tot trainingschema's en dergelijke. Gaat die individuele benadering zover, dat het ten koste gaat van het teambelang, of sterker nog, ten koste van de clubkas?
Het moet gezegd worden. AZ heeft in deze toch wel een heel dure prijs betaald door het hanteren van de menselijke maat!

De jongste spruit van Elm heeft dus een waarde van 6,2 miljoen euro en is daarmee ongetwijfeld de duurste investering in de AZ geschiedenis. Dit zou nog te verklaren zijn als het een jongetje betrof, wiens genen zóveel voetbaltalent bevatten dat AZ het als een appeltje voor de dorst ziet, maar naar verluid is de boreling een meisje.
Dus Rasmus, als je dinsdag naar het gemeentehuis gaat om je dochter aan te geven en je enig gevoel voor takt hebt, geef haar dan maar de naam 'Precious'.

8 seconden...

Het spook heeft weer huisgehouden. Eens in de zoveel jaar doemt de kwade cijfergeest op. De hele wereld gaat gebukt onder zijn onverbiddelijke tronie. Of het nou de beurs is, een brief van het CJIB of het eerste wat je ziet als je wakker wordt... cijfers.

Afgelopen zondag was het weer zover. Rotterdam, 15 april 2012. Miranda Boonstra ging van start voor haar missie. Een kleine twee en een half uur ging zij de strijd aan met de geest. Als een troste strijder liep zij over de Rotterdamse wegen. Met rechte rug, opgeheven hoofd en wapperende staart leek zij elke stap overtuigt van haar kunnen. Naast alle hazen en motards was zelfs de klok haar metgezel. Tot vlak voor de finish. Miranda nadert de finish. Als ze zó dichtbij komt, dat ze met eigen ogen de digitale klok boven de eindstreep kan zien, beseft ze het... 8 seconden te laat! Met een blij gezicht vol ongeloof en onzekerheid staat ze de pers te woord:"Hier gaan ze toch niet moeilijk over doen!. Ik moet gewoon naar de Spelen".

Een paar dagen later komt het verdict. Boonstra mag niet naar de Spelen. Regels zijn regels. Miranda boos, sportminnend Nederland boos. Miranda wordt door haar prestatie en het 'net niet-echec' zelfs ontboden door Mathijs van Nieuwkerk. In DWDD vertelt ze, nog immer gefrustreerd, dat ze slechts 1 promile te langzaam was.
Eén promile! Dat is op een afstand van ruim 42 kilometer natuurlijk te verwaarlozen. En evenzo natuurlijk moet Boonstra naar de Spelen. Maar toch.. had nou ff iets harder gelopen en je was van het hele gezeik afgeweest. Ze zal achteraf zelf ook wel twijfels hebben gehad... heb ik het ergens laten liggen?  JA MIRANDA, DAT HEB JE!! Let op..

We gaan terug naar 23 juli 1989. De andere grote dag waar het 8 seconden-monster toesloeg. Inderdaad, het duel Lemond vs. Fignon. Zoals velen nog zullen weten, trok Lemond aan het langste eind in deze afsluitende tijdrit. Ook Fignon zal direct na de wedstrijd veel gedachtes hebben gehad of hij het ergens heeft laten liggen. De vergelijking tussen Fignon en Boonstra dringt zich op. Beiden verslagen door de klok en ja... beiden een paardestaart!

Maar nu komt ie... Naderhand is door onderzoekers berekend hoeveel seconden Fignon verloren heeft door het niet dragen van een aerodynmische helm (die Lemond wél droeg) en daardoor het wapperen van zijn staart. De tijdrit bedroeg 24,5 kilometer en het berekenende tijdsverlies was 5 seconden. De conclusie destijd was dan ook, dat het aan de staart niet gelegen heeft. Maar wat nou als de tijdrit 42 km en 195 meter bedroeg? Dan zou het verschil 8,6 seconden zijn!!!

Moet ik nog meer zeggen... een monsterlijke conclusie!

Het waarom van Tommeke

Kijkend naar Parijs-Roubaix zul je je gister toch een paar keer hebben afgevraagd.. Waarom laten ze Boonen en Terpstra nou gaan? Wees eerlijk.. getelefoneerder dan gister kon bijna niet!

Ze kwamen op kop van het uitgedunde kopgroepje, de heren Tom & Niki, en opeens was daar een gaatje! Een gaatje van let wel.. 4 meter en 25 centimeter. Een halve minuut later was het gaatje 12 meter. Als ware het een demarage in slow-motion.. met dan in realtime afgespeeld. Zelfs Tommeke leek verbaasd toen hij de kier tussen hem en de kopgroep stilletjes aan zag groeien. Of was deze verbazing slechts het betere acteerwerk?

Welk meesterbrein zat er achter deze actie? Was Tommeke wel zo verbaasd.. of keek hij, toen hij een gaatje van 12 meter had, bewust achterom. Bewust om iedereen nog even persoonlijk een knipoogje te kunnen geven. De kopgroep dichtbij genoeg om Tommeke nog recht in de ogen te kunnen kijken en het Tommekes nonverbakle vraag om goedkeuring met een zelfde ooglidbeweging te kunnen beantwoorden. Het is goed zo jongen.. ga maar. Jij de winst, wij de centen.

Moest België persé een actuele monsieur Paris-Roubaix hebben? Lag er Patrick Lefevre zoveel aan gelegen om kostte wat kostte de Hel van het Noorden te willen winnen. Waarom?

Waarom koerste niemand achter Boonen aan? Waarom werd het verschil maar zo ontzettend langzaam groter? Waarom ging Boom pas zo laat? Hij leek wel te schrikken van het grote aantal seconden die hij op Tommeke terugwon in zeer kort tijdsbestek.

Maar ach.. wat geeft het ook eigenlijk! Wielrennen is per definitie een klucht, dus deze kan er ook nog wel bij. Ik zou niet zonder kunnen. Niet zonder de onzekerheid of rechtvaardigheid wel zegevierde. Wat een sport, wat een man, mijn man.. Tommeke, mijn Tommeke.. klasse!

Aftrap

Een heuze aftrap.... Sportmeneer blogt!

Nadat hij twitter omarmt heeft, meent sportmeneer nu ook te moeten bloggen. Waarom? Omdat hij lang van stof is en twitter hem onnodig de mond wil snoeren. Hij kent meer woorden dan een tweet toe laat.

Maar waar denkt die sportmeneer dan over te moeten bloggen? De man met met een absoluut subjectieve mening, maakt zijn mede lotgenoten en iedereen die zich daar niet toe rekent deelgenoot van zijn visie op die belangrijkste bijzaak des levens (vrij naar Smart Meets)... 

Een groet van sportmeneer op de dag dat Tommeke meneer Parijs-Roubaix werd..