Brief aan een narcistische vader..

Lieve vader, ik moet je wat vertellen. Als een echte zoon probeer ik me al jaren van je los te worstelen. De worsteling duurt al zo’n veertig jaar. Vanaf het prille begin heb je je stempel weten te drukken op mijn opvoeding. Met je strenge blik, je imposante lijf. Je altijd gewichtige woorden. Tot op de dag van vandaag. Een zondag zonder jou kan ik me amper heugen.

Je hebt me geleerd te houden van de mooie dingen in het leven. Soms waren het hoofdzaken, vaak bijzaken. Maar wel de mooiste bijzaken.. Want jij leerde me, dat de schoonheid van dingen meestal in kleine dingen verscholen ligt. Jij predikte sport als ware het leven. Ik liet mij gewillig vormen.

Ik werd groter en jij groeide mee. Steeds meer trokken wij samen op in onze liefde voor wielrennen. Je liet me steeds meer laagjes zien die in sport verscholen liggen. Een huilende Knetemann, een jonge Amerikaan die vocht tegen kanker. Jij schotelde het voor, ik at het gewillig.

Alles wat je zei nam ik, zonder je woorden te wegen, als waarheid aan. Steeds meer werd ik een zoon die zijn vader als voorbeeld nam. Je werd mijn goeroe die geen tegenspraak duldde en die ik ook niet wilde geven. Compleet geïndoctrineerd door wat jij verkondigde. Ik was op zoek naar veiligheid en vond dat in jouw woorden. 

Door hoe jij in de wereld stond, en met name in de sportwereld, werd jij een hoge boom. Misschien ongewild, maar je werd het. Er was geen weg meer terug. Je ging steeds verder in je eigen wijze, je eigen stijl, je eigen waarheid. Uit liefde hield ik mijn oogkleppen op. Over jou geen kwaad woord.

Sommige zeiden dat je te eigenzinnig werd, of zelfs van de werkelijkheid verwijderd. Het stigma narcist werd steeds vaker op je geplakt. En alleen maar om dat jij zei dat je vond dat je dingen mocht zeggen. De mensen begrepen je gewoon niet pa!

Je werd ouder… en ik ook. En je werd kritischer.. en ik ook.

Jij vroeg jezelf steeds vaker af: “Mag ik dat zeggen?” Ik vond steeds vaker dat je dat niet mocht zeggen, maar voor ik je tegen kon spreken, had je je eigen vraag al beantwoord: “Ja, dat mag ik zeggen”.

Ik zette me steeds meer van je af, als een echte zoon. Ik begon je eigenzinnigheid, je narcisme, ook steeds meer te zien. Soms bekroop me zelfs de gedachte dat het beter zou zijn als je met pensioen zou gaan. Begin dit jaar was ik klaar met je. Je ging te ver, toen je een topsportster die je aan tafel had, af serveerde. Je stelde de verkeerde vragen, met alleen maar als doel iemand te breken. Je verschool je achter je status. Nog steeds ben ik pissig op je. Het is niet erg om één keertje een boetekleed aan te trekken. Die hebben ze vast ook met Noorse motieven. Je weigerde dit. Ik ben bang dat narcisme al te diep in je ruggenmerg verscholen ligt.

Gistermiddag hoorde ik je weer. Het ging over sport en de mooie dingen die daarin verscholen liggen. Je kan er nog altijd prachtig over vertellen. Maar weet je wat het rare is?

Ik vond het fijn je stem weer te horen. Nog steeds delen wij dezelfde liefde. Daarom ben je en blijf je gewoon mijn vader. Ondanks je pedante oogopslag, je irritant narcistische lichaamshouding en bijpassende woordkeuze. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!

Snelcursus: Herken de renner

Praktische informatie:

Cursusvorm                    Thuiscursus

Cursusdata                     Eerste 3 weken van juli, dagelijks

Lestijden                         14:15 – 17.30 uur (inclusief koffie)

Kosten                             Geen

Toelatingseisen              Geen

Docenten                         Ondergetekende

Locatie                             Uw eigen zetel

Voor wie is deze cursus?

De cursus is bedoeld voor iedereen die meer diepgang wil tijdens het kijken van de wielerwedstrijden in het algemeen en de Tour de France in het bijzonder.

Inhoud cursus:

Tijdens de cursus wordt aan de hand van praktijkvoorbeelden gekeken waar Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot verzuimen de kijker relevante informatie te verschaffen. Daarnaast krijgt u handelingsalternatieven aangereikt, waardoor u uiteindelijk zelf diepgang kan geven bij het aanschouwen van de mooiste sport ter wereld.

Resultaat:

Na het voltooien van deze cursus, bent u in staat om:

1) Renners te herkennen;

2) Spannende, cruciale momenten voortijdig te herkennen;   

3) Het door Maarten Ducrot gebezigd wielerjargon te vertalen en ze om te buigen tot toelaatbare verslaggeving.

4) Zonder probleem af te stemmen op Sporza en kunt u zich meten met het deskundige niveau van Renaat Schotte en André Meganck.

Herken de renner:

Zoals u weet beperkt de huidige verslaggeving zich tot het noemen van de voorste 5 wielrenners. U had ook reeds gemerkt dat dit vaak dezelfde renners zijn, met name in de wat meer heuvelachtige etappes. Deze renners hebben simpelweg de sterkste benen. Interessanter is, wat daarachter gebeurt. U weet dat al lang, want u bent de afgelopen weken steeds op zoek geweest naar Belkin-renner Mollema. U weet dan ook dat hij in het groen rijdt. U hoeft maar 1 ding te doen.. zoeken naar de kleur groen. Ook al is het maar een klein stukje mouw of helm. Dit is voldoende om te weten of Mollema er nog bij zit. Het gevaar bestaat echter dat u de renner zó snel herkent, dat u pas daarna de heren Dijkstra & Ducrot hoort afvragen of Mollema nog in de kopgroep zit. Dit kan leiden tot ergernis, omdat u van de landelijke sportverslaggeving verwacht dat ze kordaat hun werk doen.

Cruciale momenten

U bent dus als kijker op zoek naar details. Details die de koers maken. Deze details spelen zich bijna altijd af in de achtergrond. Kijk dus vooral niet naar de voorste rijders, maar juist naar wat er in de achtergrond gaande is. Dit is het mooist te zien wanneer de kopgroep een bocht al een tijdje gepasseerd is en de cameraman diezelfde bocht nog wél in beeld neemt. U ziet dan meer dan eens een renner rijden die de kopgroep heeft moeten lossen. Stel, u ziet in die bocht wat vaags groens en weet dat Mollema nog in de kopgroep zit. Dan weet je dus dat de kans groot is dat de andere klimmer van Belkin, Laurens ten Dam, de kopgroep heeft moeten laten. Wederom kan dit voor ergernis zorgen wanneer Dijkstra zich afvraagt of Ten Dam er nog bij zit.

Het onthouden van kleuren is helemaal belangrijk wanneer de regisseur helikopterbeelden laat zien. Terwijl Herbert Dijkstra nog bezig is te vertellen welk kasteel u net een halve minuut lang in beeld had, ziet u inmiddels weer de koers. Een helikoptershot dus. U ziet een afdalende kopgroep en telt één groene wielrenner, terwijl volgens uw voorlaatste waarneming zowel Mollema als Ten Dam er nog bij zaten. U weet dat er iets cruciaals gebeurt moet zijn. Herbert weet dat nog niet!

Ook dit kan leiden tot frustratie. Wees gerust! U bent niet de enige die op zulke momenten tandenknarsend voor de buis zit. Voelt u ook niet beschaamd als er een gedachte voorbij komt dat u wilt overschakelen naar bijvoorbeeld het Belgische Sporza.

Ducrotiaans wielerjargon

U heeft gemerkt dat met name Maarten Ducrot regelmatig een bepaald taalgebruik hanteert die u niet als zodanig heeft herkent. Ducrot promoveert een aantal zelfstandig naamwoorden tot werkwoorden en weet deze moeiteloos in schier normale volzinnen te huisvesten. Onderstaand een aantal van deze werkwoorden.

-          Wapperen

o   Zelfst.nw: Wapper

o   Toevoegingen: er af wapperen; er doorheen wapperen

o   Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.

-          Pieren

o   Zelfst.nw: Pier

o   Toevoeging: er af pieren.

o   Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.

-          Stoempen

o   Zelfst.nw: Stoemp

o   Toevoeging: Doorstoempen; Er af stoempen.

o    Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.

-          Harken

o   Zelfst.nw: Hark

o   Toevoeging: Er door (heen) harken: weggeharkt worden.

o   Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.

Thuisopdracht: Bedenk zelf een werkwoord, die oorspronkelijk bedoeld was als zelfstandig naamwoord. Bijvoorbeeld: “Buffel”. ‘Kijk hém er eens genadeloos afgebuffeld worden!’

Tot slot

Mocht u na het volbrengen van bovenstaande cursus behoefte hebben aan nog meer koersinzicht, dan raden wij u ten zeerste de Belgische sportzender Sporza aan. De heren Meganck & Schotte hebben deze cursus ook gedaan en hebben het sportverslaan tot een ware kunst verheven. Geen detail word gemist! Voor u ook maar aan een waaiermoment zit te denken, hebben zij de windrichting al nauwkeurig bepaald en een gerede uitspraak gedaan na welke renner het gat zal vallen. Zij zien langs de kant van de weg minuscuul kleine vlaggetjes wapperen en weten genoeg wanneer 2 kopmannen even met elkaar smiespelen.... Als de waaier dan inderdaad ontstaan is, zeggen zij met terecht droge arrogantie:"et voila!".

Maar let op! Het volgen van de koers via Sporza kent ook zijn risico’s. Het gevaar bestaat dat u na 10 minuten Sporza er reeds afgepierd wordt, omdat Schotte & Meganck er weer een informatieve klap op hebben gegeven en u al zittend voor de buis, zwart zaad zit te eten en al harkend en stoempend en met oren als washandjes toch weer om uw moeder gaat schreeuwen.. of in dit geval… om Herbert & Maarten.  

Crime passionel

Daar zit je dan. Camera op je snuffert. Moeilijke vragen worden afgevuurd. Je vindt het maar lastig om ze goed te beantwoorden. Dat heb je altijd al lastig gevonden. Je wikt en je weegt je woorden zorgvuldig. Dat deed je altijd. Tegenover je zaten namelijk altijd jakhalzen die probeerden meer woorden uit je te halen dan goed voor je zou zijn. Dat was al toen je nog fietste én dat is nog steeds. Niks veranderd.

Tien jaar geleden beëindigde jij je carrière. Eindelijk kon je uitademen. Soms zocht je even de stilte om een zucht van verlichting te slaken. Onbeschadigd en onbezoedeld heb je de hele wielerkermis overleefd. De tijd van poppenkast spelen was dan eindelijk voorbij. Wat overbleef is een groot pak herinneringen, een enkele overwinning en een flinke spaarrekening.

Al redelijk vroeg in je actieve carrière kwam je er achter dat het zonder doping eigenlijk niet te doen was. Helaas had je toen je hele leven al in het teken van wielrennen gezet. Onbewust. Als jongetje was je verliefd geraakt op de fiets en ben je er van gaan dromen. Dat was jouw goed recht. Sterker nog. Jij had een droom en je zette er alles voor op zij om die droom waar te maken. En je deed dit niet alleen, want je kon rekenen op de liefdevolle steun van je ouders. Ze brachten je naar iedere koers en als je na een paar uur trainen zeiknat thuis aankwam, was de tafel al voor je gedekt.

Jouw keus om voor doping te kiezen heb je met pijn in je hart genomen. Je kon het simpelweg niet maken tegenover je ouders om op je 25^e te stoppen met wielrennen. Sterker nog. Uit liefde voor je ouders besloot je deze duivelse keus te maken. Daarnaast had je inmiddels al een gezinnetje gesticht en ook zij staken hun hele leven in het teken van jouw wielercarrière. En waarom zou je opeens stoppen als je weet dat al je collega’s het ook doen. Je voelt dat er simpelweg geen andere keus is dan mee te gaan in iets wat inmiddels gangbaar was geworden. Je maakte ongewild deel uit van een subcultuur die bestond uit een paar honderd man. De buitenwereld zal nooit  begrijpen dat die wereld hele andere regels kent dan die onwetende buitenwereld. Jij werd ongewild lid van een club fietsende mannen die stuk voor stuk een droom hadden. Mannen die stuk voor stuk als jongetje verliefd werden op de fiets. Al die mannen fietsten met de wetenschap dat er thuis liefdevolle ouders op de televisie naar hun kind keken en daarmee hun eigen leven bestaansrecht gaven.

Toen je ooit verliefd werd op de fiets, had je geen flauw idee aan welke sport jij je hart verpand had. Jij kon als klein manneke ook niet weten dat wielrennen bij uitstek dé sport is waar dopinggebruik ontzettend op de loer ligt. Jij wilde gewoon hard fietsen. Toen je eindelijk in het profpeloton beland was, dacht je eerst nog dat het logisch was dat andere renners harder fietsten. Jij kwam net kijken en ontbeerde de ervaring. Maar na een paar jaar nam je onzekerheid in wedstrijden toe. Logisch ook, want er is niks zo frustrerend dan harder fietsende collega’s. En het werden er steeds meer. Je denkt eerst nog dat het aan jezelf ligt. Of aan je voeding. Of je fiets. Nadat je alles onderzocht en geoptimaliseerd had kwam je tot de conclusie: Aan mij ligt het niet! Natuurlijk weet je dat doping prestatie bevorderend werkt, maar tot nu toe was er geen haar op je hoofd die daar aan dacht. Was ook nooit nodig. Je kon prof worden omdat je bij de junioren en neosenioren regelmatig won. Nu dus niet meer. Je won niks meer en je ouders dus ook niet. Tot die tijd betaalde je hun liefde terug met je benen. Nu belde je vanaf een hotelbed om ze uit te leggen waarom het niet ging. Zij voelde jouw wanhoop en jij voelde je schuldig. Ongemerkt verkleinde deze telefoontjes de afstand tussen jou en de epo-spuit. Deze afstand werd nog kleiner op het moment dat je hoorde dat steeds meer renners een ontraceerbaar middel tot zich namen.

Jouw liefde voor de fiets, de groepsdruk die je ervoer, je gewenning aan het horen bij de beste en de bijbehorende verering, maar bovenal het respect en liefde voor je ouders, maakte dat je uiteindelijk de niets meer dan logische keuze maakte. De buitenwereld noemt het bedrog. Jij was alleen maar bang om de liefde voor de fiets en je ouders te verliezen. Vanuit de buitenwereld zeg ik: Het zij je vergeven. 

Discipel Klaas

Negentien. Het getal 19. Negentien is schoner dan elk ander getal.

Negentien zit vol met tegenstrijdigheden.. De 1 en de 9 liggen het verst van elkaar. Ze zijn elkaars tegenpolen. Maar schrijf je het uit, negentien, dan zijn het twee opeenvolgende getallen. Verdere ontleding van het getal leidde alleen maar tot verwarring. Tot afgelopen zondag. Tot het moment dat Huntelaar raak schoot voor Oranje.

Voordat we naar het bewuste penaltymoment gaan, eerst even wat feiten.
De 1 en de 9 zijn dus elkaars  tegenpolen, zogezegd de Yin en Yang van het cijferalfabet. Twee begrippen die verwijzen naar twee tegengestelde principes of krachten. Ze houden elkaar in stand en in evenwicht. Het symbool ken je vast wel. Dat zwart witte rondje met die S-vorm in het midden. De S… laat dat nou de 19e letter van het alfabet zijn! 

Dan de wedstrijd tegen Mexico. Oranje zat al met anderhalf been in het vliegtuig richting Schiphol, tot de scheids in de 94e minuut naar de penaltystip wees. Huntelaar schoot en schoot raak. Klaas-Jan Huntelaar. Voetballer die per jaar eigenzinniger wordt. En daarmee uitgesprokener. Dit zei hij een tijdje geleden in een interview: 

“Sport moet extreem zijn”- “Compleet afgemaakt worden als het 

niet lukt, bejubeld worden als je wint. Weggehoond of op de schouders, 

geen middenweg. 

Dat is het allermooiste. Als je verliest, he-le-maal kapot gaan. Scoren in de 

laatste minuut: één groot feest.”

Deze woorden bleken profetisch. Het gebeurde afgelopen zondag precies zoals hij in het interview aangaf! Toeval of niet, Klaas-Jan speelt dit WK met nummer 19. Het getal der extremen! De sporter die alleen maar kan spelen volgens het alles of niets principe. De sporter die vindt dat sport pas floreert wanneer het extreem is. Klaas-Jan en nummer 19. Alsof het getal hem uitkoos om de boodschap extra kracht bij te zetten. Klaas-Jan de boodschapper. De discipel.

En weet je in welke minuut Huntelaar inviel voor Van Persie? Negentien minuten voor het eindsignaal. Oh en trouwens, weet je het hoe vaak Nederland aan een EK of WK heeft meegedaan? Precies! Dit is eindronde nummer 19! Negentien lijkt dit WK in het algemeen en Klaas-Jan Huntelaar in het bijzonder, te hebben uitgekozen om zijn final statement te maken!

Negentien heeft net zo lang gewacht totdat ik snapte wat het me al een tijdje wil vertellen. Als ik het samenvat dat moet het ongeveer iets zijn als: Ga voor het ultieme en vertrouw erop dat je in balans zult blijven. 

Voordat ik deze mantra onvoorwaardelijk en voor altijd zal omarmen, vraag ik 19 om nog één bewijs. Nog één ultiem statement, die elke twijfel voorgoed weg zal nemen.

Een doelpuntje van Huntelaar in minuut 19 van de WK finale zou de zaak goed doen!

NB: Na publicatie van bovenste column wees een lezer me op de penalty van Huntelaar. Voordat hij de bal op de stip legde en em erin schoot, stuiterde hij de bal 19 keer. Amen.

Stel, je hebt een buikje..

Stel, je hebt een buikje. En stel, je bent de 40 gepasseerd. Dan is de kans groot dat je gevoelig bent voor compenserende zaken. Zaken zoals daar zijn, de fiets met al zijn toebehoren.

Je hebt een leuke baan en via het fietsplan van je werkgever kun jij voor minder geld een racefiets kopen. Slim gedaan jongen!

Je vrouw heeft je inmiddels 10 keer uitgelachen toen jij dat strakke pakje aanhad en jij deed dan net alsof je dat niks deed en genoeg had aan je eigen oordeel. Buik in, borst vooruit.

Natuurlijk was het wennen, dat geklungel met die schoenen en die pedalen. Maar tot nu toe lukt het je goed om quasi nonchalant en vooral op tijd je schoenen er in en er uit te krijgen. Tot nu toe kom je over als een geoefende wielrenner.

Je ongeschoren benen verraden natuurlijk dat je een eerste klas koekenbakker bent, maar het gaat je te ver om je van die homobeentjes aan te laten meten. Ik compenseer dat wel door wat harder te trappen. Ik hoor het je zeggen.

Je eerste ritjes verrijd je in een roes en je belandt linea recta in een wereld van echte mannen waarin louter met de benen gesproken wordt. De wereld om je heen kan aan jouw snelheid, fietshouding en soepele pedaaltred zien dat onzekerheid in jouw woordenboek niet voor komt. Het oordeel van de buitenwereld laat je voor wat het is en dat benadruk je nog eens extra door het dragen van een té coole blauwspiegelende racebril.

Uiteraard heb je een Strava-account en je schroomt niet om je verreden ritjes op je facebookpagina te zetten, zodat iedereen kan zien hoeveel bekertjes je dit keer weer bij elkaar hebt gefietst. Om je prestatie nog  meer glans te geven, noem je je ritjes ‘ff de beentjes losfietsen’ of ‘evening ride’. Iedereen moet zich nu wel afvragen hoe jij zomaar zonder al te veel inspanning al die bekertjes bij elkaar trapt! Je bent een speciale.

Het duurt niet lang of je hebt een aantal fietsmaten om je heen verzameld. Ook allemaal een buikje, ook allemaal een mooie fiets. Niet zo mooi als die van jou. Prima.

Tijdens één van de vele autoritten in je geleasde Volkswagen station richting Limburg, smeedt je met een aantal fietsbroeders het plan, om een week te gaan fietsen over echte bergen. Jullie benen en geest worden wat lui van weer de Cauberg en de Keuteberg.

In een gezamenlijke avondsessie met bier en chips word het web afgestruind. Een mooie 6 persoons bungalow aan de voet van Alpe d’Huez is het resultaat. Het binnen krijgen van de bevestigingsmail van de eigenaar, is tevens de bevestiging dat jij je als renner enorm ontwikkelt hebt. En als mens. Jouw benen hebben weerstand nodig, je hoofd is klaar voor de volgende trede op de pyramide van Maslow.

Je wordt wakker, opent de gordijnen en daar zijn ze. Besneeuwde Alpentoppen roepen jouw naam.

Zes mannen aan 1 tafel, zittend in hun strakke fietsbroekje. Yoghurt, muesli, jam, bruine bolletjes, bananen en energierepen vullen de tafel.

De ruggen en de banden afgetankt, wordt er begonnen aan De Alp. Aan tafel was reeds afgesproken dat iedereen in eigen tempo naar boven zou rijden. En dat er boven koffie zou worden genuttigd. Jij wist dat jij degene zou zijn die dat tafeltje als eerste zou bereiken.

Tijdens de klim had je al bedacht hoe je erbij zou zitten als de rest uiteindelijk ook aan jouw tafeltje kwam zitten. Handschoenen af, helm af, fietsshirtje los, ademhaling laag en als alles meezit… ook al een lege koffiekop.

Alles ging zoals jij had gepland. De eerste kop koffie was besteld, terwijl je daar zat.. helemaal alleen. Het ultieme bewijs van jouw onsterfelijkheid. De veertig gepasseerd, maar het leven had op jou geen grip. Je ongeschoren benen, je strakke broekje, je korte sokken. Jij, als levend bewijs dat je zelf kunt bepalen wanneer je op de toppen van je kunnen wilt zijn.

En dat was dus nu, jouw top, Alp d’Huez. Nogmaals, je bent een speciale.

Na een half uur zat je daar, jij, met de 5 anderen. Gezessen aan een verdiende cappuccino. De verhalen waren groot. Helden en hun verhalen. Uniek in hun soort. De strijd gestreden. Met elke haarspeldbocht was weer een veldslag gewonnen.

Op de top van Alpe d’Huez. Tevreden keek je om je heen.

Overal waar je keek, groepjes mannen aan tafeltjes. Allemaal een buikje. Allemaal een cappuccino. Voor het restaurant een paradijs aan mooie fietsen. Een renner kwam voorbij. Hij was bijna boven. De eerste van zijn groepje. Ik gok een jaar of 45. Hij keek al pedalerend het terras op. Op zoek naar bewondering. Hij hoopte op complete tafels, die zich en masse omdraaiden om te zien wie daar naar boven kwam.

Je zag dat niemand keek. Je had medelijden. Medelijden met de man, maar eigenlijk medelijden met jezelf. De man maakte je maar één ding duidelijk.

Je bent geworden tot een doelgroepje. De 40 gepasseerd. Goeie fiets onder de kont en met ongeschoren benen trappend richting eeuwige jeugd.

Stakker ben je. I love it!

Dan maar genieten…

Ik dacht Erik Breukink, ik dacht Johan van de Velde.. ik deed de Gavia. Vorige week maandag. Had me van te voren niet ingelezen. Voorbereiding van niks.

Dan maar tijdens de klim info vergaren om een goed gedoseerde klim uit de benen te toveren.

Geen kilometerpaaltjes te herkennen. 

Ik deed een aanname. Bij kilometer 20.5 moest ik boven zijn. Ik zag een kleine Dennis aan de overkant van de vallei.. minuut of 6 voor mij. Acceptabel. Bij kilometer 21 was ik er klaar mee en mijn rug ook. Steken over de hele lendestreek. Hartslag kwam niet meer boven de 155.

Ik moest er bijna zijn. Goddank!

Ik werd ingehaald. Een Nederlander. “Hoe ver nog?”. "Nog zo’n 300 hoogtemeters!" Dat is te doen, was mijn eerste gedachte. “Kilometer of 5” voegde hij daar aan toe. Een klap in mijn gezicht.

Een minuut later moest ik mezelf er van overtuigen dat ik niet af wilde stappen. “Ik doe het niet!”.

Daar fietste ik, een rug die in de fik stond en een hoofd die er klaar mee was. En een hoofd die mijn benen dwong nog 5 kilometer door te ploeteren. M’n trapfrequentie moet zo om en nabij de 40 hebben gelegen. Geen ruk aan. Het leek nergens meer op. Lelijkheid op een fiets. Amateur.

Ik dacht aan Bart en de lijdensweg die hij moet hebben afgelegd. God hebbe zijn ziel. Bart zorgde voor enig perspectief. De rugpijn verdween. Lekker belangrijk! Bart had pijn, ik niet. Dan maar genieten!

Een half uur later was ik er. Omgeven door sneeuw. Twee cappuccino’s. De zon scheen.

Endorfines deden de rest. Happy.

De afdaling was er 1 uit het boekje. Erik, Dennis en ik.. alle drie met een brede grijns de haarspeldbochten aansnijdend. Aanvallend dalen in het land van Savoldelli.. Il Falco zou trots op ons zijn geweest.. 

Colaatje in Bormio.. Mooie dag! 

GIRO 055

In het jaar 2016 komt de Ronde van Italië naar Apeldoorn! Tenminste.. als het aan de gemeente ligt. Dat de Giro in 2016 naar Nederland komt is zeker, verdere details zijn nog onduidelijk. Apeldoorn heeft besloten zich kandidaat te stellen. Apeldoorn wil graag de start van de Giro 2016.

Apeldoorn! De Giro.. Wat is dat voor combinatie? Dat slaat toch eigenlijk nergens op! Wat is in vredesnaam de logica hierachter?

Naar verluid kost zo’n Giro-start zo’n 6 miljoen euro, en levert het 9 miljoen euro op.

En met deze geldkwestie hebben we de zaak gelijk bij de kop te pakken. 

Het binnenhalen van een dergelijke grote ronde heeft natuurlijk helemaal niks te maken met liefde voor de sport, maar is puur gebaseerd op het willen spekken van de provinciale en gemeentelijke kas.

Zes miljoen voor een start van deze ronde. Waarschijnlijk kan de Giro niet anders dan dit oogluikend toestaan. Het is de enige manier om financieel te overleven. Dat geldt trouwens ook voor de Tour de France. Die start dit jaar in Engeland. Drie dagen lang maar liefst. 3 dagen!

Ik vind dit niet kunnen! De Tour en de Giro moeten gewoon in hun eigen land beginnen. De Giro is namelijk de Ronde van Italië. En dan is het toch raar dat de Ronde van Italië in Nederland begint?

Zo lust ik er nog wel één. Trekken we deze logica door, dan zal de Elfstedentocht in de toekomst ook buiten de Frieze oevers treden en de tocht commercieel gaan uitbuiten! Dan begint de tocht niet in Leeuwarden, maar vindt de start opeens op het Apeldoorns kanaal plaats en zal het via elf steden alsnog gewoon op de Bonkevaart finishen.

Of zal de eerste ronde van Rolland Garros in Apeldoorn worden gespeeld. Genoeg gravelbanen binnen de gemeentegrenzen om dit te kunnen realiseren, met natuurlijk het Omnisportcentrum als centrecourt!

De vraag blijft echter op basis van welke motivatie Apeldoorn grote sportevenementen aan zich wil verbinden? Als het puur om het geld gaat zeg ik.. niet doen! Doe je het omdat je als stad totaal gek van sport bent en dat wil uitstralen, dan zeg ik …. Vooral wél doen!

Zorg er dan voor dat je een paar keer per jaar ultiem grote evenementen naar je stadje haalt! 

Wat dacht je van een Formule 1 race door de straten van Apeldoorn? Een wereldbekerwedstrijd zwemmen in het Omnisport? Haal een NBA wedstrijd naar Apeldoorn! Zorg er voor dat Tiger Woods en Joost Luijten elkaar het leven zuur laten maken op de Hoog Soerense golfbaan! Organiseer de Spa regatta eens op het Apeldoorns Kanaal en doe een WK turnen in het Omnisport!

Maar de vraag blijft.. waarom wil je het? Omdat het geld op levert? Of omdat je door al je Apeldoornse aderen sport hebt stromen?

En de Giro? Laten we die maar gewoon naar Apeldoorn halen. Het levert ons in ieder geval een paar miljoen euro op. Die centen kunnen we dan mooi gebruiken om andere dure sportevenementen ook naar Apeldoorn te halen en krijgt Apeldoorn voor het eerst in haar geschiedenis een heuse identiteit.

Al het geld wat er aan dit wielrenevenement verdiend wordt, kan direct gestort worden op het meest logische rekeningnummer die je voor dit evenement kunt bedenken…. GIRO 055!

En betreft de finale van 4 jaar geleden… Sorry!

Ik ga u zo meteen wat opbiechten en ik hoop dat u het mij niet al te kwalijk zal nemen. Mocht u overigens wel boos op me worden dan begrijp ik dat. 

Ik draag namelijk al jaren een geheim bij me, waar ik me niet lekker bij voel. Toch ben ik van mening dat ik met dit geheim nu in de openbaarheid moet treden. Dit heeft een reden.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen. Het kwam door mij dat Oranje 4 jaar geleden in Zuid Afrika geen wereldkampioen voetbal is geworden. 

Nog specifieker. Het kwam door mij dat Arjen Robben de bal er niet in schoot, toen hij oog in oog kwam te staan met de Spaanse goalie Iker Cassilas.

Wat wil het geval. Het was 11 juli 2010. Nederland speelde die avond de WK finale tegen Spanje. Ik stond die dag op met een vervelend voorgevoel. Alsof het niet ging lukken. De dagen ervoor zat het in mijn hoofd ook al niet lekker en het lukte me niet om tot een optimistisch voorgevoel te komen.

Tegen de avond had ik met een kameraad afgesproken in de stad om al vast wat biertjes te gaan drinken in de buurt van het Caterplein. Een WK finale moet je namelijk met zoveel mogelijk gelijkgestemden kijken vind ik. Plaats van handeling was dus het Caterplein, ter hoogte van café Confetti’s. Het plein was al aardig volgestroomd met Oranje gekleurde Apeldoorners en ik besloot nog maar een biertje te nemen. Het ging over maar 1 ding uiteraard… en ik merkte dat de meesten eigenlijk erg positief waren. Wat wisten zij wel, wat ik niet wist? Is het hun allemaal wél gelukt om het positieve voorgevoel mee te nemen naar deze wedstrijd?

De finale was inmiddels begonnen en ik merkte dat ik meer met mijn omgeving bezig was dan met de wedstrijd. Ik peilde ongemerkt de emoties. Blijkbaar probeerde ik meer bevestiging te halen uit de mensen om me heen dan door te kijken naar de wedstrijd. Eerst nog maar een biertje.

Halverwege de 2^e helft had ik door de spanning ongemerkt al aardig wat biertjes naar binnen gewerkt. Zo veel dat ik moest plassen. Héél nodig! Maar ik wilde niet. Bang om een cruciaal moment te missen. Ik stond te wiebelen op mijn benen, wachtend op een dood spelmoment waarop ik even snel de kleine boodschap kon gaan doen. Dat moment kwam er.. 

Met grote passen liep ik naar de wc, maar bleef scherp op elk geluid en gejuich. Ik liep terug naar mijn plek en toen gebeurde het.. het hele plein sloeg een slaak van teleurstelling! Robben faalde oog in oog met Casillas. Mijn kameraad zei:” Zag je dat? Wat een kans!”.. Ik moest bekennen dat ik het moment gemist had. Dé kans van de eeuw om wereldkampioen voetbal te worden… en ik miste em!

Vanaf kinds af aan tot aan de dag van vandaag kijk ik sport… heel veel sport. En telkens als ik kijk, heb ik het idee dat ik invloed heb op de uitkomst van de wedstrijd. Zo lang ik maar geconcentreerd kijk en mij positief focus op de ploeg die ik als winnaar wens, dan gebeurt het meestal ook. U zult nu denken… goed verhaal Sportmeneer. Maar het is echt zo.

Ik ben van overtuigd dat juiste aandacht leidt tot het juiste resultaat!

Over een paar dagen begint het WK voetbal.. Dus als je wil dat Oranje dit keer wél wereldkampioen wordt… En daar ga ik een beetje van uit. Zorg er dan voor dat je met de juiste concentratie en positieve gedachte voor de buis zit! Als we dit met z’n allen doen.. dan worden we dit keer wél wereldkampioen!

Ik zal er voor zorgen dat ik niet zoveel meer zuip tijdens de wedstrijd en zal in die 90 minuten geen WC meer bezoeken! Dat beloof ik u!

En betreft de finale van 4 jaar geleden… Sorry!

"Sorry, wat zei je?"

Ik liep laatst door de stad en merkte dat het lekker druk was. Het was een zaterdag en de Hoofdstraat was doordenkt met winkelend publiek. Ik moest goed m’n best doen om vaart te houden. Mijn missie om even vlot mijn boodschappen te doen, mislukte faliekant! Ik kwam stil te staan en vroeg vriendelijk aan de persoon die voor me stond of ik er even langs mocht… 

Ze keek me schaapachtig aan zonder wat te zeggen. Ik vroeg nogmaals vriendelijk of ik er even langs mag. Ze haalde haar oordopjes uit haar oren en zei vragend.. “Sorry, wat zei je?” Met geïrriteerde stem zei ik voor de 3^e keer.. “Of ik er even langs mag?”. De jonge vrouw deed een stap opzij en ik vervolgde mijn weg.

Nadat ik mijn boodschappen gedaan had, keerde ik terug naar mijn fiets. Mijn tas ging aan het stuur en begaf mij op het fietspad. Eenmaal thuis besloot ik even te gaan sporten en reed naar mijn sportschool. Even een uurtje aan de gewichten hangen en een half uurtje op de loopband. Ook hier merkte ik dat het goed druk was.. Iedereen wilde nog even sporten voordat de deuren om 16.00 uur dicht zouden gaan. Alle loopbanden waren bezet, dus ik vroeg aan één van mijn mede sportgenoten hoe lang hij nog bezig is. Hij keek me haast geïrriteerd aan  en beweegt zijn hand naar zijn oor.. hij haalt zijn oordopje eruit en vraagt: Sorry, wat zei je?”. Met een licht gevoel van schaamte herhaalde ik mijn vraag. Ik kreeg het gevoel dat ik iets raars deed door hem aan te spreken. Het zal wel aan mij liggen.

Ik besloot eerst even te gaan bankdrukken en liep naar de afdeling stoere  mannen met biceps die daar elke dag trainen. Het bankdrukbankje was nog vrij dus ik kon gelijk met de oefening beginnen. De man ernaast was bezig met een bicepsoefening en ik zag aan zijn rood doorlopen hoofd dat hij het zwaar had. “Zo te zien ben je goed bezig!” grapte ik. De man keek me stoïcijns aan… er ontstond een stilte waarbij mijn glimlach verdween, maar waarbij we elkaar nog wel aankeken. Hij keek me aan alsof ik het raarste was wat hij ooit gezien had. 

Ik wilde nogmaals de vraag herhalen maar zag dat hij 2 oordopjes in had… Hij haalde 1 dopje uit zijn oor en redde daarmee het moment. “Dat je goed bezig bent” zei ik. “Ach ja” zei hij en deed het dopje weer terug in zijn rechter oor. Tot zover deze enorme dialoog.

Dit gebeurt mij dus zo’n beetje elke week. Of ik mij nu door de stad begeef of in de sportschool, of in het verkeer… overal zie ik mensen in algemene ruimtes zich afzonderen van de wereld om hun heen. Geen oog meer voor andere weggebruikers, geen oog meer voor wat er om hen heen gebeurt. De mens is steeds meer op zoek naar een wereld waarin alles perfect moet zijn.. 

De muziek van de sportschool zelf is blijkbaar niet meer goed genoeg, en dus neem je je eigen muziek mee. En oh wee als je probeert deze perfecte wereld binnen te dringen door contact te zoeken… Je wordt non-verbaal direct verbannen naar de buitenwereld.. terug naar de wereld waar de mensen wonen zonder oordopjes, zonder koptelefoons.

Wat mij betreft komt er een algeheel sociale verordening, binnen de Apeldoornse gemeentegrenzen… Waardoor het verboden wordt om oordopjes in te hebben in algemene ruimtes.

Kunnen we allemaal weer lekker normaal doen en gewoon weer lekker spontaan reageren op elkaar! Het wordt er in ieder geval een stuk gezelliger van!… 

Apeldoorn de sociaalste gemeente van Nederland! In ieder geval een stad waarin ik, het liefste woon!

Veluws vuurwerk!

Koningsdag 2014 - Deze week werd duidelijk dat de gemeente Hilversum een vuurwerkverbod gaat instellen voor het komend oud & nieuw. Heugelijk nieuws voor iedereen die het onbehoorlijke en te harde geknal meer dan beu is. Jammer voor de puberende jongen die 1 x per jaar legaal stout wil doen. Zo'n vuurwerkverbod is natuurlijk een idee die al een breed draagvlak kent binnen andere vlakken van onze maatschappij. Neem nou het voetbal. 

Ook daar geldt al jaren een vuurwerkverbod in stadions, die met succes wordt gehandhaafd. Nou ja, succes…   het ging toch een beetje mis afgelopen zondag. Oke.. het verbod was er, maar alle 1 cellige Ajaxsupporters hadden zich verzameld achter het doel van Ajax keeper Vermeer, en dachten dat het een leuk idee zou zijn om voor de verandering het Guinness Book of records record… simultaan-vuurwerk-gooien-naar-eigen-keeper, te verbreken. Deze groep laaghoofdigen slaagden met vlag en wimpel in hun opzet en kregen landelijke bekendheid met hun recordpoging. Helaas voor hun, hadden ze hun actie geheim gehouden en niet aangemeld bij de recordcommissie, en dus is er voor hen geen plaats in het bekende Guinness Book of Records. Als stank voor dank mogen ze morgen niet eens mee naar Almelo om een eventueel kampioensfeest te vieren.

Vuurwerk gebruiken op een goede manier blijkt toch een lastig klusje te zijn. Spreekwoordelijk gezien lukte het PEC Zwolle wel om voor vuurwerk te zorgen en met 5 siervuurpijlen het almachtige Ajax te degraderen tot figuranten in de grootste vuurwerkshow van de laatste jaren.

Niet alleen de Rotterdamse Kuip was door rook omgeven.. ook de Veluwe deed een behoorlijke duit in het zakje deze week. De bosbrand tussen Hoenderloo en Otterlo zorgde voor een aardige rookontwikkeling waar menig Ajax hooligan trots op zou zijn geweest. Net als de Rotterdamse Kuip heeft ook de Veluwe kordate professionals die het vuur in bedwang konden houden. Maar de gevolgen waren zichtbaar… zowel in de Kuip als op de Veluwe zijn grote zwarte plekken de stille getuige van wat eens een groene vlakte was.

Over groene vlaktes gesproken.. de Veluwe wordt zoals u misschien wel weet, doorkruist door een heel netwerk aan fietspaden. Ik dacht altijd dat er ooit een flinke lobby heeft plaats gevonden om de fietsende medemens een groot plezier te doen door het aanleggen van deze veelheid aan betonplaten. Dwars door de bossen en over de heide. Dit blijkt echter helemaal niet waar te zijn. Of, in ieder geval, heeft dit maar een kleine rol gespeeld in het tot stand komen van dit netwerk aan fietspaden. 

De eigenlijke, en daarmee belangrijkste reden om deze paden aan te leggen is het verkleinen van het risico op grote bosbranden. De fietspaden dienen als brandgang en zorgen er bij brand voor, dat het vuur niet alsmaar door kan kruipen. De fietspaden zorgen er dus voor dat het vuur niet op kan rukken naar de stad Apeldoorn. De aanwezige sportvelden in het Orderbos hebben eenzelfde preventieve functie!  Wederom dus het bewijs dat sporten gezond is!

Deze week werd bekend dat de dames trainers van landskampioen Alterno weg gaan bij de club en zal er de komende jaren ook geen vuurwerk verwacht mogen worden uit deze hoek. Het enige vuurwerk waar we dan nog op kunnen rekenen, is het vuurwerk op Koningsdag… laat dat nou vanavond het geval zijn!

En dus,.. pak nog maar snel even je fiets… rij een rondje over de Veluwse brandgangen.. en geniet vanavond van een vuurwerk die wél zorgt voor een glimlach op ieders gezicht.

Apeldoorn, het walhalla voor uit de klei getrokken laaglanders!

Afgelopen week was ik in Girona… een middelgrote Spaanse stad in de buurt van Barcelona. Ik was daar niet zonder reden, want sinds vorig jaar heb ik mezelf een ritueel toegeëigend. Elk jaar in de maand maart breng ik een week in een warm oord door om te gaan fietsen. Het maakt me niet uit waar ik die week ben, zo lang ik maar een palmboom kan zien en ik een week lang geen sokken hoef te dragen. Vorig jaar was ik op Gran Canaria, dit jaar dus Girona. Het doel: klimbenen kweken en terrasjes pakken.

Girona.. wellicht dat sommigen van jullie de plaats kennen, maar voor het grote publiek zal Girona onbekend zijn. Net zoals Apeldoorn voor de meeste Spanjaarden waarschijnlijk onbekend is en het meer klinkt als een onbekend Duits gerecht.

Girona ligt in de uitlopers ten zuiden van de Pyreneeën en is een ideaal fietsgebied vanwege de rustige wegen, de mogelijkheid om te klimmen en niet onbelangrijk… het milde klimaat.

Een jaar of 10 geleden was er een profrenner die dacht “Hier ga ik wonen en trainen!”. Zijn naam? Lance Armstrong.

Nadat Armstrong zich daar had gevestigd, volgden er in de jaren daarop steeds meer profrenners. Op dit moment zijn er zo’n 60 profs die met regelmaat in Girona wonen om daar te trainen. U zal denken.. wat heeft dit in vredesnaam met Apeldoorn te maken, maar daar kom ik op terug. 

Girona dus… een middelgrote stad die zijn bekendheid dus dankt aan het wielrennen. In de stad vind je aardig wat fietsspeciaalzaken waar je een mooie racefiets kan huren. Overal door de stad vliegen de profrenners je om de oren en als je geluk hebt drink je op een terrasje en bak koffie met Robert Gesink. Girona dus… een waar fietsparadijs!

Ik was daar vorige week, en eenmaal op de fiets gebeurde waar ik op hoopte! De profrenners vlogen me inderdaad om de oren. Ik had een klim van 10 kilometer achter de rug en in de afdaling kwam ik een Astana en een BMC renner tegen. Eenmaal terug in het appartement stond ik nog uit te hijgen op het balkon en zag ik groepjes broodfietsers onder me langs schieten. Alsof ik een kijkje mocht nemen in de keuken van deze helden van het smalle zadel! Ik besloot er een blikje bier op te drinken en na de eerste slok begon het mij te dagen… 

Apeldoorn lijkt best op Girona!

Ook Apeldoorn is een middelgrote stad, en ook Apeldoorn ligt in een aantrekkelijk fietsgebied, de Veluwe én ook hier wonen veel profrenners. Nu gaat het natuurlijk wat ver om de Veluwe te gaan vergelijken met de Pyreneeën, maar toch..  je hebt hier meer heuvels dan in het noorden en westen van Nederland. Daarnaast heeft Apeldoorn natuurlijk nog die vette wielerbaan in huis, waardoor Apeldoorn als wielerstad de vergelijking met Girona best aan kan gaan. 

Echter… er is 1 groot verschil.. Girona puilt uit als het gaat om racefietswinkels en wielrenbureaus. In Girona worden zelfs appartementen verhuurt inclusief racefiets!

Al klimmend via haarspeldbochten bedacht ik mij dus, dat dat in Apeldoorn ook prima kan! Apeldoorn als fietsparadijs! Een stad waar je kunt kiezen uit allerlei goed gesorteerde fietswinkels, waar je kunt kiezen uit allerlei goedkope gezellige appartementjes, en waar je onder leiding van Apeldoorsne profrenners een middagje keihard getraind wordt!

De hamvraag is natuurlijk of er voldoende animo voor is? Ik denk van wel, want voor mensen in het vlakke Noorden en het winderige Westen van Nederland, is de Veluwe bij uitstek een trainingsgebied die nog enigszins in de buurt ligt, in tegenstelling tot het verre Limburg! Apeldoorn, het wielerparadijs voor de uit de klei getrokken laaglanders!

Ik nodig bij deze dan ook iedere Groninger, Drent en Amsterdammer met serieuze fietsbenen uit, om naar ons mooie Apeldoorn te komen! 

Laat je een mooie huurfiets onder de kont zetten, laat je verbazen over de pittige heuvels en drink er een biertje op ergens in de binnenstad!

Oftewel… Kom klimmen in Apeldoorn… het Girona van Nederland!   

Die toren komt er!

Vorige week kreeg ik lucht van een idee die mij enorm deed glimlachen! Een toren midden in het centrum van Apeldoorn, waarin geklommen en abgeseild kan worden.. een bouwwerk die de naam Apeltoren gaat dragen.

Het deed mij denken aan een ander out of the box idee in den lande. Het plan genaamd ‘Die berg komt er!’. Een initiatief van sportjournalist Thijs Zonneveld die in het midden van Nederland een échte berg uit de grond wil stampen!

 Ik hou er wel van… simpelweg goed luisteren naar je gevoel en je niet laten leiden door beperkende meningen, door mitsen of door maren.

Die berg die Thijs Zonneveld graag uit de grond wil stampen heeft geleid tot veel bijval uit het bedrijfsleven… net als dat dat nu het geval lijkt bij dit Apeldoornse initiatief. De lokale middenstand heeft positief gereageerd op dit plan en ook de gemeente Apeldoorn zélf ziet de toren als een kans om de stad een nieuwe impuls te geven.

Dan de activiteiten die je kunt doen met die toren. Het enige wat ik tot nu toe lees is klimmen en abseilen. Dat is nog behoorlijk karig en je kunt je afvragen of alleen die activiteiten de toren voldoende bestaansrecht geven… Leuk voor een jaartje maar daarna is de lol en de nieuwigheid er wel aardig van af!

De berg die er in Nederland moet komen heeft geleid tot een landelijke brainstorm. Zo kun je er uiteraard tegenop fietsen, er van af rodelen, skiën in de winter.. je kunt er wijn op verbouwen.. er tegenop wandelen.. bovenop een restaurantje.. en binnen in de berg is er ook nog van alles te doen.. een legio aan mogelijkheden dus! Deze brainstorm moet in het Apeldoornse nog helemaal gaan losbarsten! Er moet véél meer mee te doen zijn dan alleen wandklimmen en abseilen! Maar de vraag is wat! 

Ik las dat de toren zelf wellicht al aangeschaft is, namelijk een Smarttoren, maar wat kun je er nog verder mee?

Laten we ff brainstormen! We hadden dus al het wandklimmen en abseilen, maar wat dacht je van tokkelen? En een mini rodelbaan rondom de toren, een bungy-jumpmogelijkheidje! In de toren een squashbaantje, een minibasketbalveldje, een sportsbarretje....

Én bij de Perrysport kun je bij aankoop van sportspullen voor minder geld activiteiten doen in de toren en kun je bij de MacDonalds een gratis Hero-meal halen omdat je als held hebt gebungy-jumped of zo stoer was om van de rodelbaan te durven!

En uiteraard vind daar jaarlijks de Nederlands kampioenschappen wandklimmen plaats. In Apeldoorn gebeurt altijd wat!

De plek die bedacht is roept overigens wel vraagtekens op! Er word gedacht aan het terrein tegenover de MacDonalds in het centrum, maar de vraag is of daar voldoende ruimte is! Het staat daar aardig ingeklemd tussen gebouwen en heeft niet de ruimte om uit te kunnen stralen! Een frisse toren verdiend een plek op een voetstuk! Je moet em dus hoger plaatsen dan de omgeving, zoals men dat vroeger ook deed met kerken, of je moet er ruimte om heen creeeren.. alles bedoeld om de toren van ver af te kunnen zien! 

Een derde optie is door de hoogte in te gaan… Maar dan moet je wel minimaal 3 Smarttorens op elkaar zetten! Nu je het zegt!.... dat is het natuurlijk! 3 Smarttorens op elkaar! Geniaal! Heel Nederland zal spreken van een volgend knap staaltje van ondernemerschap en creativiteit in het grootste dorp van Nederland!

En omdat deze toren 3 x groter uit zal pakken dan bedoeld was, doe ik bij deze het voorstel voor de meest logische naam voor dit project… de Stapeltoren!

De grootste splinter van Apeldoorn!

Wanneer ik aan Apeldoorn denk, dan begin ik mij steeds meer zorgen te maken. Apeldoorn, de mooie stad in het groen, centraal gelegen pal naast een mooi kruispunt van snelwegen en  genoeg inwoners om een gezellige multi culti stad te zijn… Echter… Apeldoorn bakt er niks van!

Apeldoorn maakt keuzes waar veel inwoners van gaan hoofdschudden. Zo werd er grond gekocht die het aan de straatstenen niet meer kwijt kan en is men na een paar jaar profvoetbal, deze illusie ook weer armer. Er worden keuzes gemaakt waar men achteraf toch niet achter blijkt te staan. Neem nou bijvoorbeeld AGOVV… na jaren van hopen, wensen, lobbyen en haalbaarheidsonderzoeken, staat Apeldoorn uiteindelijk positief tegenover de komst van betaald voetbal. Ik weet nog goed dat ik daar zelf óók heel blij mee was.. We tellen mee! Een stad die op 11 gemeenten na de grootste van Nederland is… daar moet betaald voetbal gespeeld worden! Toch merkte ik toen al dat maar weinig inwoners daar positief tegenover stonden.. Weinig interesse bij het brede publiek en daardoor een klein aantal vaste bezoekers. Het leverde de weemoedige gedachte op.. leuk geprobeerd!

Een ander voorbeeld: Het Omnisportcentrum. Ook daar ging een lange periode van wensen, hopen, lobbyen en besluitvormen aan vooraf… en ook toen leverde dat bij mij een enorme hoerastemming op! Apeldoorn telt mee! Apeldoorn heeft eindelijk een sportaccommodatie van formaat die hoort bij één van de grootste gemeenten van Nederland. Maar ook nu denk ik… leuk geprobeerd!

Het Omnisportcentrum is in feite niets meer dan een uit de kluiten gewassen bak beton op een stuk braakliggend weiland. Drie keer per jaar vindt er een groot evenement plaats en daar tussenin gebeurt er eigenlijk niks! Oke, de nationale wielerselectie heeft daar haar basis en in de avonden wordt er getraind door de 3 sportverenigingen, maar ik kan me toch niet voorstellen dat dat deze dure hal voldoende bestaansrecht geeft.

Heeft Apeldoorn überhaupt wel nagedacht over de invulling van dit stuk terrein? Apeldoorn is eigenaar van het Omnisport en bij het eigenaar-zijn hoort ook een stuk eigenaarschap! Ik mis dat volledig!

Als ik op een door de weekse dag het Omnisport binnenloop, dan mis ik de totale sportbeleving! Er is simpelweg niks te doen en als ik een bak koffie wil, dan moet ik op een belletje drukken en 3 minuten wachten… alsof bijna niemand daar koffie besteld!... En dat is ook zo!

Als ik daar binnenloop, dan verwacht ik een sportcafé die op grote schermen de Olympische Spelen toont. Een plek waar sportfysiotherapeuten hun maatschap hebben en een plek waar je zo’n anderhalf uur van te voren nog even een pasta kan nuttigen voordat je je training begint. Een plek waar je sportschoenen kan kopen en een balie waar je even een balletje kan lenen om een half uurtje te basketballen in de Dynamohal, omdat die toch ff leeg staat.

Het Omnisport moet bruisen en dat begint al wanneer je er aan komt rijden! Ik moet buiten al kunnen zien dat er binnen van alles te doen is… en dat zie ik omdat er zoveel mensen in en uit lopen! Dat ruik ik door de geur van die versgemaakte pasta en dat hoor ik door het gestuiter van die ballen in de Dynamohal!

Kortom.. over het Omnisportcentrum moet gezegd worden… daar is altijd wat te doen!

Ik vraag me echter af of dit ooit gaat gebeuren.. Het Omnisportcentrum staat immers in Apeldoorn.. een dorp waarin keuzes worden genomen zonder grote passie… Het zal de Apeldoornse cultuur wel zijn… de cultuur waarin op basis van een tijdelijke behoefte keuzes worden gemaakt.  Apeldoorn.. een dorp die eeuwig op zoek lijkt naar een identiteit.

Deze weken mag er niet worden gefietst op de wielerbaan… omdat de houten baan te veel grote splinters oplevert bij valpartijen. De komende weken wordt onderzocht wat het probleem is.

Het zou goed zijn als de gemeente Apeldoorn gaat beseffen dat het Omnisportcentrum zélf één grote splinter is binnen de Apeldoornse gemeentegrenzen.

De vraag is… haal je de splinter er uit, of ga je er aan schaven en er iets moois van maken?

Ans Schut.. Olympisch kampioen, door liefde gedreven, met gouden gevolg!

Vorige week in een tv-uitzending van Andere tijden Sport zag ik hoe schaatsvrouw Annie Borkink terugkeerde naar de ijsbaan van Lake Placid. Daar behaalde zij haar grote moment van glorie door verrassend goud te winnen op de Olympische 1500 meter.

 Bij het zien van de beelden gingen mijn gedachten echter naar een andere gouden medaille winnares uit vroegere tijden..

Ik moest denken aan Ans Schut.

Ans Schut is Apeldoornse en zij bezorgde onze stad in 1968 een gouden medaille op de 3000 meter! Op zich was mij dat wel bekend, maar meer dan dat wist ik er ook niet van.

Ik besloot Ans eens te gaan googlen… Al speurend op het wereld wijde web kom je dan toch leuke details over Ans te weten.

Wat bleek nou… Ans had in die tijd verkering met een jongen uit Deventer.. de Hanzestad waar in die jaren een mooie kunstijsbaan was neergelegd. Ans ging daar dus schaatsen en vond daar haar grote liefde. Om zoveel mogelijk tijd samen door te brengen, waren ze niet van het ijs af te slaan! Ans vertelde een paar jaar geleden in de Wereld draait door dat ze s’ochtend, s’middags en s’avonds op de ijsbaan te vinden was!

Daar word je toch warm van als je dat zo leest! Liefde die begint op glad ijs.

De ijsbaan in Deventer werd geopend op 12 oktober 1962… Ans was toen 19 jaar. Ik stel me zo voor dat iemand van 19 jaar in die tijd nog geen auto bezat. Ans zal dus in de winter van 1963 vaak op de fiets van Apeldoorn naar Deventer zijn gereden… De barre winter van 1963! Ans fietste met een gevoelstemperatuur van min 20 maar met een warm verliefd hart van Apeldoorn naar Deventer… en dat allemaal omdat haar hart haar vertelde dat ze dat moest doen!

Het vroor die winter van november tot ergens in maart! Dat betekent dus dat Ans maandenlang door de vrieskou over de Deventerstraat reed om haar liefde te zien!

Het is mij duidelijk… De combinatie van een hart die in vuur en vlam staat én de barre winter van 1963, vormde het fundament voor een ijzersterke conditie en wilskracht! Het zorgde ervoor dat Ans in de schaatskernploeg terecht kwam en uiteindelijk goud pakte op de Spelen.

De Apeldoornse courant pakte daags na haar Olympisch gouden medaille uit met een unicum, door voor het eerst in de geschiedenis van de krant een bijna paginagrote full-colour foto op de voorpagina te zetten. Onder de afbeelding van Schut de titel 'Portret van Wilskracht'.

Alsof de redacteur van de krant wist hoeveel bloed, zweet en tranen Ans heeft gelaten langs de Deventerstraat!

Enige tijd geleden pleitte ik ervoor om de John F. Kennedylaan om te dopen tot de laan van Sportmeneer… Ik doe nu een warm pleidooi om de Deventerstraat om te dopen tot De Ans Schutstraat.

Mocht dit echter geen haalbare kaart blijken… dan stel ik voor om ergens tussen Apeldoorn en Deventer een standbeeld op te richten voor onze schaatsheldin….

Een standbeeld die voorzien wordt van de tekst… Ans Schut.. Olympisch kampioen, door liefde gedreven, met gouden gevolg!