Zo fietste ik begin deze middag een mooi rondje over de Veluwe (Emst - 't Harde - Oldebroek - 't Harde - Epe - Emst). Tijdens de tocht kom ik voldoende mede-weggebruikers tegen, het is tenslotte zondag. Bij iedere passant denk ik, zouden ze mij aanzien voor een volwaardige renner? Zijn er bij die wellicht denken dat ik een prof ben? Ik check in de weerspiegeling van een aantal huizen hoe mijn positie op de fiets is.. rechte rug, bijna horizontaal? Ik zie dat ik het nog niet verleerd ben. Het zou dus kunnen dat mensen mij op waarde schatten! Of overschatten, maar dat vind ik prima. Het korte colletje bij 't Harde, de Knobbel genaamd, rijd ik zo hard als ik kan op. Ik heb een appje geinstalleerd (Strava) om de tijd te tracken en te vergelijken met mijn ineens vleesgeworden concurrenten. Vlak voor het startpunt voel ik een enorme spanning opkomen.. Ben gewoon vet zenuwachtig! Ik neem nog snel een slok, leeg mijn neus en schakel nog 1 keer bij om met het goede verzet te beginnen. Als een malle knal ik naar boven. Na 550 meter bereik ik de top. Het blijft de Veluwe, dus helaas betreft het hier lengtemeters en geen hoogtemeters. Na later blijkt, heb ik de 20e tijd gereden. Het nadeel is, dat deze tijd nu ook wereldwijd geregistreerd staat en dat mijn naam daaraan gekoppeld is. Het voelde als een kleine ontmaskering.. Inderdaad dames en heren. U zult het niet geloven, maar.. ik ben inderdaad geen prof! Al uittrappende in het achterland richting Oldebroek vijzel ik mijn ego op, door telkens door mijn schaduw bevestigd te zien worden dat mijn fietshouding er één is van een pure stylist.
Rustig verder pedallerend bereik ik de gemeentegrens van Epe. Ik rijd door een woonwijk heen, op m'n gemakje.. handen van het stuur, altijd al fijn gevonden. Als een soortement patron de materie vanuit een hoger perspectief meester zijn, knietjes bij elkaar.
Deze roes wordt bruusk verstoord door 3 jongetjes, die van rechts op een hun fietsjes een klein zijstraatje uit komen denderen. Ik grijp vanuit mijn reflex het stuur en binnen deze zelfde seconde wil ik mijn reactie voorzien van een boze kreet. Het jongetje wat achteraan fietst, kijkt schuin links achterom, zoekt oogcontact met me en zegt: "Dit is de laatste etappe!". Hij zet de achtervolging in op zijn 2 vriendjes en slaan rechtsaf het volgende zijstraatje in. Wat was mijn glimlach groot!
Daar fietste ik, op een simpele zondag in juli in het stille Epe en ik besefte mij.. dat jongetje dat was ik! Zo deden wij dat vroeger ook. Ik was altijd Breukink, nooit iemand anders. Benieuwd welk alter-ego dat jongetje zichzelf heeft toegedicht. Maar wat was het kadootje groots! Het bestaat nog, jongetjes van 8 die het woord 'etappe' in de juiste context en juist gesproken weten te bezigen!
En het jongetje moest eens weten dat hij een jaar of dertig later met dezelfde onbevangen kinderlijke gedachtes nog steeds zijn rondjes zal rijden!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten