De mensenmassa zwelde aan. Het gerucht ging dat ze er aan kwamen. Iedereen tuurde de weg af naar beneden, zoekend naar bewegend zweet vanuit het dal. Nog geen helikopters, dus het kon nog wel even duren. Zelf had hij niet gedacht dat de dag zo mooi zou eindigen. In de ochtend stond hij nog op met de gedachte dat hij wel ging kijken hoe het zou gaan. Geen idee wat hij kon verwachten die dag. Het ontbijt stond al om half 6 voor zijn neus, een kop koffie een half uur later. Op het programma de etappe Bedoin - Ventoux - Bedoin - Ventoux. De pers was er vol opgedoken en sprak en masse zijn verwachting uit over een mooie Nederlandse dag op de Kale Berg.
Bij de tweede kop koffie kwam de twijfel.. Wat nou als ze bij Chalet Reynard verwachten dat ik even stop om de meegereisde supporters te begroeten? Dat zou ten koste gaan van zijn klimtijd en van zijn uiteindelijke klassering! Zou hij het kunnen maken om de fans te bedanken door bij Reynard al opschakelend de binnenbocht vol te nemen en als een duivel de laatste 6 kilometer staand af te raffelen?
De etappe kende een ontspannen start. Het peloton besloot de aanloop naar de Ventoux rustig aan te doen. Het had meer weg van een sociëteit van heren van het smalle zadel die elkaar moed aan het inpraten waren. Hij was geen ochtendmens en aldus geen prater en besloot na 2 km het peloton te verlaten.
De klim op de Ventoux was inmiddels begonnen. Al snel bleek dat hij serieuze benen had. Het bos bleek minder gevaarlijk dan hij zich had voorgesteld. De positief euforische gedachten waren dan ook niet van de lucht en met een overschot aan energie kwam hij het bos uit. Hij schrok!
Shit, daar staan ze! Wat moet ik nou? dacht hij. Stoppen, of toch voldoen aan de wens van alle meegereisde supporters? Door zijn goeie benen was hij compleet vergeten dat het helemaal niet ging om het winnen van de etappe vandaag, maar om het SAMEN beleven van deze dag! Het stoppen bij Chalet Reynard werd een eerste hoogtepunt van zijn dag!
Na 5 minuten pauze op Reynard namen de benen de macht over en voor hij het wist klom hij door het kale landschap richting de top. Een knuffel van een dierbare op 1912 meter hoogte was een mooie beloning, waarna de afdaling richting Bedoin werd ingezet.
Gedurende de afdaling richting Bedoin en de daarop volgende ravitaillering, smolt een compleet peloton oranje renners samen, met onder hen Theo de Rooij en Johan van der Velde.
Onder luid gejuich van toeschouwers begonnen zij aan de 2e beklimming van de Ventoux. Al snel bleek dat veel renners een kleiner verzet besloten te rijden. Eenmaal in het bos keek hij achterom en tot zijn verbazing had hij de leiding genomen op de Ventoux! De helikopters dacht hij er zelf maar bij. Gedurende 5 kilometers waande hij zich de gedroomde opvolger van Rooks & Theunisse. Mooi hoe de geest maskerend kan werken op de zich aandienende vermoeidheid.
Halverwege het bos werd hij ingehaald door een collega oranje-klant en dit gebeurde tot op Reynard nog drie keer. Als vijfde renner laste hij wederom een tussenstop in, deze keer zeker niet vanuit weelde. Eén banaan en een candybar later stapte hij op voor de laatste 6 klimkilometers van de dag. Met negen oranjerenners voor hem wist hij wat hem te doen stond.
Met nog anderhalve kilometer te gaan passeerde hij het monument van Tommie Simpson. Hij keek er naar en tot zijn verbazing zag hij daar...Theo de Rooij! Die had hij mooi te pakken voor de top dacht hij. Hij zette nog een keer aan en zag wederom 3 renners geparkeerd staan.. Er reden er nog 3 voor hem. Met nog 200 meter te rijden wist hij zijn eindresultaat.. Vierde op de Ventoux, klasse! De laatste haarspeldbocht werd één grote ovatie voor.... Theo de Rooij! Waar kwam die opeens vandaan?! Theo nam de buitenbocht, en hij wist dat er maar 1 manier was om Theo alsnog voor te blijven.. de binnenbocht. Deze bleek meer op een muur waar je je fiets tegenaan parkeert. Vijfde!
"Geklopt door Theo de Rooij in de laatste bocht van de Ventoux.. Als klein jongetje droomde ik al van een dergelijk duel. Mijn dag kon niet meer kapot, maar nog belangrijker.. de hele dag heb ik genoten van Tour du ALS 2013. Wat een geweldige ambiance en wat een mooi SAMEN zijn. Confronterend en overweldigend! Er is veel geld opgehaald en laten we dat maar lekker blijven doen de komende jaren!"
