dinsdag 28 juni 2016

Een intens blij kind reed over de A12 vanmiddag

Vanmiddag was het dan weer zover. Het jaarlijkse moment dat mijn haren recht overeind gingen. Kippenvel van opwinding nam 30 seconden lang mijn lijf over. Mijn tijdelijk gepukkelde armen verraden intens geluk. In mijn hoofd  louter ruimte voor dierbare herinneringen. Ik keerde zonder aankondiging plots terug naar een kleine camping ergens in de Alpen.

Ik zat op een kleedje ergens in de jaren tachtig. Mijn vader op een klapstoel. De ruimte tussen ons gevuld door een wereldontvanger. Tijdstip in ieder geval na twee uur in de middag. Zonder dat mijn vader zich bewust was, werd ik gehersenspoeld, stelselmatig. Elke openingstune en elke tourflits werd iedereen geacht stil te zijn. Drie weken lang schoof vader bij iedere tourflits als reflex het volumeschuifje naar rechts. Zo voedde vader mij op vanuit de onuitgesproken visie dat er op dat moment niets belangrijkers was. Drie weken per jaar stond mijn opvoeding in het teken van de Tour de France. Drie weken lang orde en regelmaat. Niks voorspelbaarder dan dat.

Die opvoeding liep trouwens gesmeerd, want binnen de kortste keren attendeerde ik paps op een tourflits. De vakantie erop mocht ik ongevraagd zelf de volumeknop bedienen. Het zoeken van de juiste frequentie bleef echter voorbehouden aan mijn vader.
Vanmiddag was het dus zo ver. NPO radio 1 joeg een promo van radio Tour de France door mijn autospeakers. Net als op de camping ging mijn rechterhand automatisch naar de volumeknop. Een intens blij kind reed over de A12 vanmiddag.

De radio Tour de France tune is inmiddels op m’n ziel gaan zitten. Ik kan de tune niet meer horen, zonder me gelukkig te voelen. Het is de combinatie van dierbare herinneringen en de aanwakkerende opwinding van de aanstaande tourstart.  De tourflits als kapstok der dierbare herinneringen.  Bij elke tourflits ben ik me even heel erg bewust van mijn voorbijgaande leven. De rijkdom die verscholen ligt in de associatie.

En het wordt elk jaar sterker. De associatie, mijn kippenvel, mijn geluk en…. Mijn dankbaarheid voor mijn vaders onbewust geslaagde opvoeding. Bedankt paps!

vrijdag 27 mei 2016

'Het kan gewoon niet!'

Het is inmiddels middernacht geweest. Ik kan niet slapen. Of eigenlijk. Ik wil niet slapen. De tv staat nog steeds aan. Het apparaat die mij vanmiddag getuige deed zijn van de val van Kruijswijk. Sindsdien ben ik leeg. Ik loop met m’n ziel onder m’n arm door het huis. Mijn vriendin probeerde me op te beuren. Ze bedoelde het goed. Tevergeefs.

Ze slaapt inmiddels al een paar uur. Ik zap sindsdien van kanaal naar kanaal. Ik probeer het te begrijpen. Te snappen waarom gebeurde wat er is gebeurd. Telkens leidt het tot een opwelling van onrechtvaardigheid. Het klopt niet wat er gebeurde vandaag.
Hij nam de bocht slechts 1 meter te ruim. Het kan niet zo zijn dat een bocht 1 meter te ruim nemen, kan leiden tot zo’n groot negatief resultaat.

Vier keer per uur komt het tot een implosie tussen m’n oren. ‘Het kán gewoon niet!’ mompel ik terwijl ik hoofdschuddend m’n koffie inschenk.
Alles heeft een reden. Daar geloof ik heilig in. Maar deze ontgaat mij. Een renner die de afgelopen weken alles goed deed. De renner met de beste benen. Maar ook de renner met het meest onschuldige gezicht. Kruijswijk reed de afgelopen dagen rond met een gelaat die verraadde dat hij zelf ook niet zo goed snapte wat er te gebeuren stond. Hij deed gewoon wat hij graag doet en deed dat net iets sneller dan de rest.

Ik hoor net dat hij een scheurtje in een rib heeft en op tv zie ik een mank lopende renner. Mijn hoop op een doorstart morgen is aan het verdampen.

Gaat Kruijswijk dan écht de geschiedenis in als vaderlands minst gelukkige renner allertijden? Ik ben er héél erg bang voor. Maar mijn ongeloof doet deze angst gelijk de kop weer in drukken. Ook deze status past niet bij Steven Kruijswijk.

Wat vandaag gebeurde is niet gebeurd. ‘Het kan gewoon niet!’.


zondag 1 mei 2016

Wat geeft het.. Het is lente!

Vandaag reed ik de Amerongse Berg. In Pieter Weening-stijl ramde ik naar boven, althans.. qua trapfrequentie dan. Het was mijn 2e ritje dit jaar en ik moet bekennen, ik heb Stelvio’s en Ventoux wel eens makkelijker opgereden dan de A-berg vandaag.

Maar wat geeft het. Het is lente. Eindelijk! 

Een ritje van 60 kilometer stond me te wachten. Mijn fietsgenoten Erik & Maartje peddelden gedwee voor me uit en ik zoefde gedwee mee. Bleek bij het eerste het beste bultje dat Maartje over nogal mannelijke fietsdriften bezit en dus net zo makkelijk mee doet in de wielervariant van ‘wie heeft de langste’.

Ik had de kleinste vandaag.
Maar wat geeft het. Het is lente!

De lentezon deed mijn mannelijk ego verschrompelen. Ik had genoeg aan het overmatig aanwezige eerste groen. Welgeteld 2 vliegen hebben zich gedurende de rit flink bezeerd aan mijn brillenglas. Eén vlieg vond zeer tijdelijk huisvesting schuin links achter mijn huig. Mijn huig vond van niet. Ga vliegen! Het is lente!

Goed, mijn tweede ritje dus. Hoewel ik heerlijk op de spreekwoordelijke bagagedrager bij Erik & Maartje zat, vond ik het niet gepast om deze lentedag helemaal als een toerist vanaf de tweede rij door te brengen. Ik deed een aflossing van een minuut of vijf. Het is geven en nemen dacht ik nog. Tijd om te geven.


Ik bedacht me dat ik de kop nam om in ieder geval geen negatief oordeel over mijn fietsen te krijgen. Ik ben geen wieltjesplakker, geen profiteur. Deze gedachte maakte plaats voor de gedachte dat ik de rest even uit de wind hield, zodat zij even de spanning van de benen konden halen. Daar profiteer ik dan weer van als er weer overgenomen wordt. En zo geschiedde. Toch eigen belang dus. Profiteur dat ik er ben! 

Maar wat geeft het. Het is lente!

zaterdag 9 januari 2016

Het perfecte verlies


Verliezen en weten dat dat het beste is wat je kan overkomen. Zo’n verlies herken je wanneer je van binnen eigenlijk heel erg moet glimlachen. Dat je onbewust weet dat dit nodig was om je een stap verder te brengen. Pas als je verloren hebt, weet je wat er voor nodig is om te winnen.

Een wedstrijd verliezen? Iets mooiers bestaat niet! Daar schuilen de grootste lessen in.

Tegen Duitsland verloren we om de finale te bereiken.   
Tegen Rusland verloren we om de finale te winnen.


Go @Volleybaldames!!! #RoadToRio