Ik las vandaag een blogje over de eventuele negatieve effecten van Strava, met name met betrekking tot verkeersveiligheid. Tot op zekere hoogte waar dat een dergelijke applicatie uitnodigt tot roekeloos rijgedrag. Echter ben ik van mening dat met een beetje gezond verstand het zo'n vaart letterlijk niet zal lopen.
Ik heb een Strava-account en ja, ik ben aardig lyrisch over deze toevoeging. Het geeft een extra dimensie aan de fietsbeleving. En toch schuilt ook hierin een gevaar.
Sinds ik een Strava-account heb fiets ik nooit meer alleen. Ik stap op mijn pas gekochte Black Beauty en al fietsend door het Veluwse houtwallengebied voel ik de satelieten aardig in mijn nek hangen. Bij elke heuvel die ik nader schiet mijn hartslag omhoog, wetende dat het moment van de waarheid dichterbij komt. "Kan ik em sneller op rijden dan de vorige keer? Is dit heuveltje wel een Strava-segment? Wat als bij thuiskomst blijkt dat ik in de onderste regionen van de ranglijst terug te vinden ben?" Ik word er zenuwachtig van eigenlijk geeft me dát nou juist de kick! Tis ook helemaal leuk om mijn gereden records te delen via Twitter en Facebook. Echter....
Elke rit die ik sinds Strava rij, gaat volle bak. Ook al neem ik mezelf voor dat ik het vandaag rustig aan wil doen, het lukt me niet om me in te houden! Ik kan het niet aan mijn Twitter- en Facebookvolgers verkopen dat ik met een laag gemiddelde snelheid over de Veluwe heb gereden. Ik wil niet falen en heb geen zin in negatief commentaar.
Nu is fietsen niet mijn dagelijkse kost en ik kom aan voldoende rust. Maar ik vrees de toekomst. Ik ga meer fietsen, want ik heb volgend jaar een leuke uitdaging in het verschiet liggen (2 x beklimmen Mt. Ventoux voor het goede doel @TourduALS). Recreatief fietsen maakt plaats voor training. Dit betekent dat ik het komend half jaar ga trainen op schema. Dit betekent periodiseren, waarbij intensievere trainingsblokken zullen worden afgewisseld met meer extensievere trainingen. En juist daar ligt het negatieve Strava-effect op de loer. Lukt het mij om hersteltrainingen ook écht als zodanig te benaderen, of leggen de altijd aanwezige satellieten te veel druk op mij en wordt een uurtje uitfietsen alsnog een intensieve intervaltraining? Het gevaar is dus dat de arbeids-rust verhouding zoek raakt, met overtraindheid als gevolg.
Ik vraag me af hoeveel Strava gebruikers zich bewust zijn van dit negatieve trainingseffect. Ik heb het idee dat een behoorlijke groep Stravisten (Stravanaten zo u wil) door het gebruik van Strava al aardig gefrustreerd rondrijden en zich afvragen waarom het nou niet lukt om hoger in de ranglijsten te komen.
Ik ga de komende maanden niet fietsen! Nee, ik ga trainen en zal de GPS alleen maar aanzetten als mijn trainingsschema het toelaat. Ik beloof het u plechtig!!
Valkenburg, zondagmiddag 23 september 2012, 17.11 uur...
De kopgroep bestaande uit meer dan 60 renners hoort en groupe de bel voor de laatste ronde. Het is de hele dag koers geweest, maar tot een definitieve schifting heeft het niet geleid. Nederland is met nog 5 renners goed vertegenwoordigd. Boom, Terpstra, Ten Dam, Gesink en De Kort zitten leuk verspreid in het peloton.
Kort voor het binnenrijden van Bemelen demarreert Boom weg uit het peloton. Boom komt weg met nog een paar renners die het ook niet gaan redden. Te vroeg. Boven op de Bemelenberg bedraagt hun voorsprong 4 seconden en twee camerashots later zitten Boom en consorten weer in de buik van het peloton. De Kort bevindt zich in het voorste eerste deel van de grote groep. Koen rijdt uiteraard niet voor Oranje, want daarvoor zijn de benen van Degenkolb te goed. Ondertussen rijden de 60 beste renners van vandaag richting de Cauberg. Ten Dam en Gesink hebben elkaar gevonden. Bij het binnen rijden van Valkenburg rijden ze bij de voorste twintig renners. Prima!
De bocht der bochten wordt genomen. Terpstra trekt de gashendel helemaal open en komt al snel helemaal vooraan te rijden. Dat had hij vanochtend al zo afgesproken met Tom Boonen die keurig in zijn wiel zit. Boven op de Cauberg zijn er nog 10 renners over. Taylor Phinney heeft Gilbert keurig naar boven geloodsd. Voeckler heeft het op de een of andere manier ook weer geflikt en de verrassing van de dag mag is toch wel Zdenek Stybar. Die man is vroeg in vorm dit jaar. Bij het zien van het rode vod komt er van achter nog 1 man aansluiten. De Cauberg ontploft bij het zien van Lars Boom!
Boom besluit niet te wachten en hoopt op een besluiteloze kopgroep. Kolobnev springt er achteraan en in zijn wiel is plek voor Voeckler, Rodiguez, Kessiakoff en Boonen. Nog 800 meter te gaan. Phinney offert zich op voor Gilbert en ze vinden de aansluiting. Boasson Hagen zit in zijn wiel. Nog 500 meter te koersen. Nog 9 man!
Voeckler probeert het nog een keer, maar krijgt vrijwel meteen Boonen mee. Gilbert rijdt het gaatje dicht en besluit direct weg te springen. Wat een inzicht, wat een timing!
Nog 200 meter te gaan en Gilbert staat niks meer in de weg om zijn seizoen in 1 klap finaal goed te maken. Phil weet het zeker en krijgt al een kleine glimlach op het pokdalig gelaat. Hij kijkt nog 1 keer om te zien of het goed zit.. Wie kan hem de regenboogtrui nog ontnemen?
Inderdaad.... SAGAN.
Apeldoorn, 20 september 2012
"De beste training van het seizoen!", riep ik op tweederde van de training. Een omstander grapte er overheen:"en je eerste!". Ik kon er om lachen.. te meer omdat het écht lekker ging. Onder supervisie van vriend én coach Hogeveen, vanavond zo'n 30 worpen gemaakt.
Wat heb ik technisch aan inzicht gewonnen vanavond? (Even voor de geoefende discuswerper, ik ben linkshandig).
Vanaf vandaag introduceer ik het begrip 'STAAN IS STAAN'. Bij het begin van de beweging pivoteer ik om mijn rechtervoet, om vervolgens mijn linkervoet in het midden van de ring te plaatsen. Zodra de linker voet staat, moet deze druk houden (staan is staan). De hak wijst recht naar het midden van de sector.
Waarom de focus op druk houden op de voet die je in het midden plaatst? Het geeft je de mogelijkheid om daarna de worp door te drukken door je HEUP in te draaien.
Gevolgen: Ik kon de worpen afmaken, Ik stond als een huis en de discus vloog strak door het midden van de sector.
Kortom: Actief plaatsen van de voet in het midden van de ring en STAAN IS STAAN.
Ik sta regelmaat in een discuskooi. Ja, sportmeneer doet aan discuswerpen en doet dat met trots. Lees dit verhaaltje maar en kom tot de conclusie dat je te maken hebt met een uitzonderlijk atleet die op dit moment de nationale ranglijsten bestormt en zich inmiddels een plekje bij de beste 100 werpers van Nederland heeft verworven.
Discuswerpen dus. Het blijft een intrigerende, complexe beweging die zo'n 1,5 seconde duurt en waarbinnen ontzettend veel fout kan gaan. Samen met kogelstoten is het een beetje een rare vogel binnen het brede scala aan sporten. Binnen de atletiek is er geen onderdeel die korter duurt. Sterker nog, noem mij maar eens een sport die minder tijd in beslag neemt!
Rutger Smith zei het al na afloop van zijn Olympische kwalificatie.. "Het is zo complex, er kan zoveel mis gaan in die anderhalve seconde".
Telkens als ik in de ring sta schiet er van alles door mijn hoofd. Staan mijn voeten goed? heb ik goeie grip op de discus? heb ik mijn ademhaling onder controle? sta ik rechtop? is mijn kniehoek goed? draai ik mijn rechter knie wel goed naar buiten? niet te snel beginnen! zijn mijn armen hoog genoeg? wat doe ik met mijn hoofd?.... en ga zo maar door.
Bijna elke techniektraining levert nieuwe informatie en inzichten op. Een kleine techniekaanpassing kan leiden tot een enorme winst in het veld. Lukt het mij een positieve techniekaanpassing te doen, dan is euforie het gevolg. In deze extase weet ik mezelf wijs te maken dat ik deze briljante ontdekking zeker zal onthouden. Het omgekeerde is echter het geval. Ik ben een part-time werper en na een aantal dagen zonder techniektraining kan ik maar moeilijk de grote ontdekking van een paar dagen eerder reproduceren. En daarom....
De discus diaries. Voor mij een manier om alle ontdekkingen die ik in de discuskooi opdoe, vast te leggen. Doel is uiteraard prestieverbetering, meters pakken. Rutger Smith en Erik Cadee... be aware!!
Armstrong, Federer en Schumacher... Sinds deze zomer zijn zij met elkaar verenigd. Nadat Roger Federer deze zomer zegvierde op het heilige gras van Wimbledon, voegde hij zich in dit illustere rijtje van sportlegendes die 7 maal de belangrijkste wedstrijd in hun sport wonnen.
Zeven. Wat is dat toch? Of je nou de bijbel openslaat, de grote bosatlas of je eigen agenda, het getal 7 is het meest aanwezig in ons dagelijks leven. Denk aan de 7 wereldwonderen, de 7 dagen in de week, de 7 continenten, de 7 kleuren van de regenboog en 7 als geluksgetal van veel mensen.
Maar hoe kan het dat zowel Armstrong, Federer én Schumacher, alle drie in hun sport beschouwd als de grootste allertijden, uitkomen op zeven eindzeges? Wat wil het getal ons zeggen? Ik geloof niet zo in toeval en probeer al maanden lang te duiden waarom 7, waarom dit getal? Wat wil het universum ons duidelijk maken?
Het lijkt erop dat het bij 7 ophoudt. De week zal nooit opgedeeld gaan worden in 8 dagen, de stad Rome zal nooit uitgebouwd gaan worden op een 8e berg en ik acht (sorry) de kans klein dat er een 8e wereldwonder bij zal gaan komen.
Bij zeven is iets dus af, is iets voltooid. Ik denk als vanzelf weer terug aan mijn vorige blog over Felix Sanchez waarin ik de link leg met het boek De Alchemist van Paulo Coelho. Kort samengevat. Als je op zoek gaat naar je schat en je hebt het onverzettelijk vertrouwen in de goede afloop, dan zal het hele universum je helpen om je schat te vinden. Schumacher, Federer en Armstrong hadden blijkbaar dit onverzettelijk vertrouwen in het universum. Deze grootheden zijn blijkbaar het ultieme bewijs dat het universum (wat dit ook wezen moge) bestaat én een functie heeft. Groter gedacht. Zij zijn tot op dit moment de 3 uitverkorenen die deze boodschap uit mogen dragen. Kortom. Zij wonnen dus niet voor niets zeven maal de belangrijkste wedstrijd. Het is slechts een logisch gevolg van een ongebreideld vertrouwen in de goede afloop. (Misschien kun je er iets mee:-).
Maar bovenstaande beschouwende, zit me toch één ding niet lekker. Het is helemaal leuk voor deze 3 grote sportmeneren dat zij dus blijkbaar de uitverkorenen zijn. Maar waar blijft in dit verhaal de man die hier eigenlijk nog weer vér bovenstaat? De man die van alle sporten toch onbetwist beschouwd mag worden als de beste atleet aller tijden. Ik hoor het u al denken: waar staat Michael Jordan in dit verhaal?
Ik kan maar tot 1 conclusie komen: Michael Jordan IS het universum!
En zoals u weet, het universum is overal, is allesomvattend, net als lucht. Drie maal raden wat zijn bijnaam is... Air Jordan!.....I rest my case.
De sportzomer is voorbij gevlogen. Ik had me er veel van voorgesteld. Afgelopen winter kreeg ik al kriebels in mijn buik bij het verheugen op de aanéénschakeling van alle evenementen. Het EK voetbal viel, oranjetechnisch gezien, tegen en de tour was daar een wielervariant op. De Spelen daarentegen was meer dan een goedmaker. Genoeg gouden oranjemomenten om met een grote glimlach aan terug te denken. Dé oranjeprestatie van de Spelen was toch wel die van Epke. Het gebeurt niet vaak dat ik mijn keel schor krijg door het kijken naar turnen.
Maar nu, een paar weken na de Spelen blijft toch vooral één man mijn gedachten beheersen. De man die mij kippenvel bezorgde. Felix Sanchez zorgde daarvoor. Een prestatie met een verhaal. Sanchez won goud op de 400 mtr, nét als 8 jaar daarvoor bij de Spelen in Beijing. Opvallenderwijs deed hij dat in exact dezelfde tijd als 8 jaar geleden, 47.63 seconde.
Maar wat gebeurde er na de finish? Felix keek niet ontzettend blij. Zijn gelaat liet zelfs wat arrogantie zien. Kort daarna werd duidelijk dat het alles behalve arrogantie betrof. Felix zocht de grond, en nam al knielend zijn startnummer van zijn shirt. Hij had er iets achter geplakt. Het bleek te gaan om een foto van zijn 4 jaar geleden overleden oma. Zij overleed precies op de dag dat Sanchez opging voor zijn 2e Olympische titel. Sanchez vernam het trieste nieuws eerder die dag. Met verdriet in zijn lijf liep hij bijna 4 seconden langzamer dan normaal en werd daarmee direct in de series uitgeschakeld.
Hoe bizar kan het zijn dat iemand exact dezelfde tijd loopt? Probeer maar eens een rondje atletiekbaan twee keer te lopen op tijd. De kans dat je exact dezelfde tijd klokt is minimaal. Er moet dus iets anders aan de hand zijn. Je kunt er in geloven of niet, maar ik denk dat dit toch echt een gevalletje karma is. Soms zijn gebeurtenissen in het leven zó toevallig, dat het geen toevel meer is. Sterker nog, toeval bestaat niet,
Daar van uitgaand, betekent het in dit geval, dat iets ervoor gezorgd heeft dat het moest zijn zoals het is. Paulo Coelho schreef er ook al over in zijn boek de Alchemist. Daarin gaat de hoofdpersoon op zoek naar zijn schat. Hij beschrijft dat als je écht iets wil bereiken en je hebt écht voor ogen wat dit is, dat het hele universum dan gaat samenwerken om je dit doel te laten bereiken. Het is enkel zaak om goed te luisteren en te kijken naar de tekens die je krijgt op weg naar het doel. Felix ging ook op zoek naar zijn schat. Zijn doel was duidelijk. Hij wilde Olympisch goud winnen. Hij wilde zijn overleden oma eren. Blijkbaar is het Felix gelukt om de tekens te zien en daarop te vertrouwen. Dit vertrouwen werd beloond door het heroveren van de gouden Olympische medaille. Maar nog meer dan dat.. hij kreeg de maximale bevestiging van het universum, toen hij zijn tijd op de klokken zag... 47,63.
Zijn medaille, zijn tranen... als gevolg van het onverzettelijk vertrouwen in het universum. Het zijn de mooiste tranen die ik in jaren gezien heb.
