Terug naar vandaag. Ik beklim op mijn racefiets een Franse Col, ik schat in van de 2e categorie. De zon hoog aan de hemel, 36 graden, geen zuchtje wind. De berg van vandaag heet de Col de la Chaudíére (Drome), 1047 mtr.(7,5 km met een gemiddeld stijgingspercentage van 8 %). Echt goed getraind heb ik niet de afgelopen maanden, dus het niveau van fietsen moet u niet al te hoog inschatten. Echter op zo'n berg gebeuren rare dingen. Een uur lang tegen een bepaalde weerstand een reperterende beweging maken zorgt voor een optimaal functionerende geest. Alsof er een waarheidsserum vrijkomt tijdens deze vorm van zelfkastijding. Alle emoties worden groter, alle gedachten krijgen meer lading. Zo wordt een lichte onzekerheid opgeblazen tot een grote angst en neemt een positieve gedachte plotseling euforische vormen aan. Nogmaals, ik trapte die dag geen deuk in een pakje boter en eigenlijk was het ook veel te warm om te gaan fietsen. Tel daarbij op dat vanaf mijn vertrekpunt (een overigens érg leuke camping nabij het plaatsje Bourdeaux) de beklimming direct begon. Met een nog in slaapstand verkerend en onopgewarmd lijf trap ik de meters onder mij weg. Ik kijk om mij heen en zie dat ik al snel hoogte win. Ik besef mij onmiddelijk dat dit de makkelijkste manier is om rijkdom te ervaren. Je stapt op een fiets, rijdt een berg op, je kijkt om je heen en zie daar.. gelukzaligheid is je deel! Ik krijg door dit soort dingen te doen al snel een grote grijns op mijn gezicht en doe ook geen moeite om die te verbergen. Deze heppie-de-peppie staat van zijn duurde echter kort, want een bochtje later vraag ik mij in vredesnaam af waarom ik dit doe, waarom mijn onderrug zo zeer doet en waarom ik de afgelopen maanden zo stom heb kunnen zijn om amper getraind te hebben? Ik denk slecht over mezelf en de eerste de beste automobilist die mij inhaalt zal vast hebben gedacht: "Wat is dat voor sneue verschijning"? Blijf dan gewoon thuis!". En zo worstel ik over het asfalt. Met iedere passerende auto neemt mijn eigenwaarde af en oog voor het inmens mooie landschap heb ik al helemaal niet meer. Maar wat er toen gebeurde!
Bleek dat al die tijd al een trouwe metgezel met me meefietste! Eentje waar je nooit vanaf komt, inderdaad.. de zwarte silhouetvariant van mijn eigen ik! Nu had ik mijn eigen schaduw al wel eerder opgemerkt gedurende de klim, maar nu was het anders. Ik keek naar mijn schaduw en opeens zag ik het! Daar rijdt Theunisse! Een identieke stijl, een identieke tred.. Theunisse rijdt gewoon samen met mij de berg op! Hoe vet is dat! Mijn coupe de pédale is plots van wereldklasse. De handen stoicijns op het stuur, mijn knieën bijna tegen elkaar aan en met een trapfrequentie om door een ringetje te halen! In de verte rijdt een auto naar beneden. Eenmaal dichterbij zie ik aan de nummerplaat dat het Nederlanders zijn. Met slechts mijn onderstel bewegend vinden onze blikken elkaar. Hij kijkt me met een trotse blik aan en glimlacht instemmend. Ook hij herkent deze soepele tred vanuit zijn perspectief. Ook zijn gedachten gaan als een déja vu naar die dag dat Theunisse won op Alpe d'Huez. En zeg je Theunisse, dan zeg je Rooks.. omdat dat zo was!
Op deze dag werden twee mensen zich er van bewust dat ze een kind zijn van Rooks en Theunisse. Ik ben benieuwd hoeveel kinderen Steven en Gert-Jan hebben gemaakt!
