En toen opeens.. toen kwam de aankondiging. Direct na het 6 uur journaal van de NOS de aankondiging dat later die avond, de reeds geplande programmering plaats zou maken voor een éénmalige uitzending. Niemand minder dan Mart Smeets keek ons aller aan met indringende blik en dito baard. Mocht hij die laten staan? Ja, dat mocht hij.
Heel Nederland trommelde elkaar op. Ons Aller Heilige, zoon van God Jean Nelissen, had verteld over een groots mea culpa van de renners van toen. Iedereen spoedde zich huiswaarts. Etentjes werden afgezegd, voetbalavonden gecanceld, uitgebreid koken werd een afhaalchinees.
En wat was het smullen!! Nee, niet de chinees van om de hoek. Nee, de ene openbaring ná de ander. De jongens namen geen enkel blad voor de mond! Ze vochten bijna letterlijk om de microfoon. De Mart hoefde eigenlijk niks te doen die avond! Wat een feest. Renners die de druk niet langer aan konden en zichzelf moedwillig aan de publieke schandpaal nagelden. En als een renner niet het achterste van zijn tong liet zien, dan lapte een andere tafelgenoot hem er wel bij!
Oh en Boogie... wat was je goed die avond! Wat vertelde je mooi over je zegetocht op La Plagne. Toen je zei dat je de avond ervoor eigenlijk al wist dat je die etappe ging winnen, omdat je wist dat jouw hematocriet nét ff wat hoger was dan normaal. Dat je zo opgelucht was toen je s'avonds de beelden zag van je zegegebaar met de door jou gekuste kettingen, dat het nét leek alsof je écht blij was.
Thomas Dekker was trouwens ook aardig aan de klets. Dit keer geen cryptische halfzinnen, maar gewoon zeggen waar het op staat. Je vroeg de kijker of we nog die beelden herinnerden dat jij aan kop van het peloton sleurde bergop en dat je dat zo lang vol hield. Wat stelde jij je kwetsbaar op toen je zei dat je nog nooit met zo'n groot schuldgevoel had rondgereden en dat je bang was dat de mensen thuis konden zien dat je schaamrode kaken niet van de inspanning kon zijn. Zo als jij je ballen op het blok legde die avond, dat zie je zelden!
De avond kreeg trouwens een hoogtepunt toen Steven de Jongh met een infuus voordeed hoe hij epo bij hem zelf toediende en daarin werd geassisteerd door Erik Dekker die de bloedzak omhoog hield en zei:"Ik speel nu natuurlijk het schilderijhaakje haha". Hilarisch was dat!
En zo werd die avond bekend dat de vraag 'hoeveel water heb jij gedronken?' zo veel betekende als 'hoeveel epo heb jij toegediend'. Mart grapte er overheen dat de term waterdragers nu wel een héél andere lading had gekregen. Iedereen lachte uit volle borst, de sfeer aan tafel was goed.
Mart sloot de avond treffend af door op te biechten dat hij alle tijd van alles op de hoogte was geweest. Dit zette hij mooi kracht bij door te anekdoten over die keer dat hij direct na een interview met Michael Boogerd, door diezelfde Boogie werd gevraagd of hij binnenkort nog in de buurt van Oostenrijk kwam en daar bij een plaatselijke apotheker een bestelling vitaminen (Mart knipoogde naar Boogie) kon oppikken en dit ook gedaan heeft.
Daarmee kwam een einde aan een uur lang opbiechten van het zuiverste soort. Alle renners waren ronduit uitgelaten. Blij dat het erop zat, blij dat ze eindelijk eerlijk konden zijn.. hun geweten was gezuiverd, ze konden met een gerust hart gaan slapen.. En inderdaad, het laatste woord was voor Dalida.. Buenas Noches Mi Amor.
