Het zou mooi zijn als je toch ff schrikt!..

Heb je dat ook wel eens? Je loopt door de Hoofdstraat, je ziet een stadsgenoot, en zonder dat je het door hebt, ben je aan het oordelen. Een man in vale kleren, een onverzorgde baard.. zonder het heel bewust te doen, denk je.. Het lijkt wel een zwerver! Een puber die om half elf s’ochtends voor de HEMA hangt.. voor je het weet heb hem bestempeld als spijbelaar.

Iedereen doet het, iedereen oordeelt…. En ik dus ook.

Ik ben me daar ter plekke eigenlijk nooit echt heel erg bewust van, behalve bij één persoon! Steeds als ik in het centrum ben en ik haar zie rijden, denk ik.. ze moesten eens weten!

Het is een vrouw waarover je makkelijk kunt oordelen.

Ze zit in een simpele rolstoel, ik gok een jaartje of 55 oud. Ze duwt zichzelf voort met 1 arm. De andere arm heeft ze op haar schoot liggen. Wat ze mankeert weet ik niet, maar wat ik wel weet is, dat ze al heel lang in die rolstoel zit.

Als ik haar zie, overvalt mij vaak een gevoel van weemoed, en heel eerlijk heb ik ook een beetje medelijden met haar.

Waarom eigenlijk? Vind ik het zielig dat ze in een rolstoel zit? Gaat het mij aan het hart dat ze er zo aangedaan uit ziet? Voel ik mij schuldig dat Ik wél even snel wat boodschappen in de stad kan kopen en zij niet?

Ik weet iets van haar, wat de meesten niet weten.

De vrouw, die zich al rolstoelend, langzaam door het leven beweegt is meervoudig Olympisch kampioen! Ja dames en heren, u hoort het goed.. Olympisch kampioen!

Dat is toch bizar! Ze rijdt gewoon door ons eigen dorp! Als de grote onbekende, de aangedane, de hulpbehoevende, de anonieme… terwijl zij toch écht de top van Olympus bereikt heeft. Naast het pompje om haar banden mee op te pompen heeft ze thuis gewoon 4 Olympisch gouden medailles liggen! Vier dames en heren! Dat is toch niet normaal! En toen ik op haar naam ging googlen bleek zelfs dat zij Apeldoorns sportvrouw van het jaar te zijn geweest!!

Ik merk, dat ik mij schuldig voel als ik haar zie.

Waarom rust zij niet op haar Olympische lauweren? Hoe kan het zijn dat iemand, die het allerhoogste bereikt heeft, nu zo aan de kantlijn van het leven lijkt te staan?.. of in haar geval zit!

Zo’n kampioen moet toch op zijn minst geduwd worden! Haar rolstoel moet minimaal voorzien zijn van gouden spaken! En nee, ik bedoel dit niet spottend. Ik meen het!

En het schuldgevoel wordt eigenlijk steeds sterker. Ik ben nu zover dat ik mensen ga wijzen op het feit dat die vrouw in de rolstoel een Olympisch kampioen is, ongevraagd, want iedereen moet het horen! Iedereen zal het weten!

Dus let op! Als je binnenkort door de binnenstad van Apeldoorn loopt, schrik dan niet als je door een rare meneer wordt aangesproken die jou vertelt dat daar een Olympische kampioen rijdt. Het zou mooi zijn als je dan toch ff schrikt… Nee,  niet van mijn plotselinge bemoeienis, maar schrikt van het oordeel wat je onbewust gevormd had toen je haar zag.

En ik? Ans, de volgende keer dat ik je zie, dan spreek je aan… want ik ben gewoon eigenlijk heel erg benieuwd, hoe het nu écht met je gaat!