Stel, je hebt een buikje..

Stel, je hebt een buikje. En stel, je bent de 40 gepasseerd. Dan is de kans groot dat je gevoelig bent voor compenserende zaken. Zaken zoals daar zijn, de fiets met al zijn toebehoren.

Je hebt een leuke baan en via het fietsplan van je werkgever kun jij voor minder geld een racefiets kopen. Slim gedaan jongen!

Je vrouw heeft je inmiddels 10 keer uitgelachen toen jij dat strakke pakje aanhad en jij deed dan net alsof je dat niks deed en genoeg had aan je eigen oordeel. Buik in, borst vooruit.

Natuurlijk was het wennen, dat geklungel met die schoenen en die pedalen. Maar tot nu toe lukt het je goed om quasi nonchalant en vooral op tijd je schoenen er in en er uit te krijgen. Tot nu toe kom je over als een geoefende wielrenner.

Je ongeschoren benen verraden natuurlijk dat je een eerste klas koekenbakker bent, maar het gaat je te ver om je van die homobeentjes aan te laten meten. Ik compenseer dat wel door wat harder te trappen. Ik hoor het je zeggen.

Je eerste ritjes verrijd je in een roes en je belandt linea recta in een wereld van echte mannen waarin louter met de benen gesproken wordt. De wereld om je heen kan aan jouw snelheid, fietshouding en soepele pedaaltred zien dat onzekerheid in jouw woordenboek niet voor komt. Het oordeel van de buitenwereld laat je voor wat het is en dat benadruk je nog eens extra door het dragen van een té coole blauwspiegelende racebril.

Uiteraard heb je een Strava-account en je schroomt niet om je verreden ritjes op je facebookpagina te zetten, zodat iedereen kan zien hoeveel bekertjes je dit keer weer bij elkaar hebt gefietst. Om je prestatie nog  meer glans te geven, noem je je ritjes ‘ff de beentjes losfietsen’ of ‘evening ride’. Iedereen moet zich nu wel afvragen hoe jij zomaar zonder al te veel inspanning al die bekertjes bij elkaar trapt! Je bent een speciale.

Het duurt niet lang of je hebt een aantal fietsmaten om je heen verzameld. Ook allemaal een buikje, ook allemaal een mooie fiets. Niet zo mooi als die van jou. Prima.

Tijdens één van de vele autoritten in je geleasde Volkswagen station richting Limburg, smeedt je met een aantal fietsbroeders het plan, om een week te gaan fietsen over echte bergen. Jullie benen en geest worden wat lui van weer de Cauberg en de Keuteberg.

In een gezamenlijke avondsessie met bier en chips word het web afgestruind. Een mooie 6 persoons bungalow aan de voet van Alpe d’Huez is het resultaat. Het binnen krijgen van de bevestigingsmail van de eigenaar, is tevens de bevestiging dat jij je als renner enorm ontwikkelt hebt. En als mens. Jouw benen hebben weerstand nodig, je hoofd is klaar voor de volgende trede op de pyramide van Maslow.

Je wordt wakker, opent de gordijnen en daar zijn ze. Besneeuwde Alpentoppen roepen jouw naam.

Zes mannen aan 1 tafel, zittend in hun strakke fietsbroekje. Yoghurt, muesli, jam, bruine bolletjes, bananen en energierepen vullen de tafel.

De ruggen en de banden afgetankt, wordt er begonnen aan De Alp. Aan tafel was reeds afgesproken dat iedereen in eigen tempo naar boven zou rijden. En dat er boven koffie zou worden genuttigd. Jij wist dat jij degene zou zijn die dat tafeltje als eerste zou bereiken.

Tijdens de klim had je al bedacht hoe je erbij zou zitten als de rest uiteindelijk ook aan jouw tafeltje kwam zitten. Handschoenen af, helm af, fietsshirtje los, ademhaling laag en als alles meezit… ook al een lege koffiekop.

Alles ging zoals jij had gepland. De eerste kop koffie was besteld, terwijl je daar zat.. helemaal alleen. Het ultieme bewijs van jouw onsterfelijkheid. De veertig gepasseerd, maar het leven had op jou geen grip. Je ongeschoren benen, je strakke broekje, je korte sokken. Jij, als levend bewijs dat je zelf kunt bepalen wanneer je op de toppen van je kunnen wilt zijn.

En dat was dus nu, jouw top, Alp d’Huez. Nogmaals, je bent een speciale.

Na een half uur zat je daar, jij, met de 5 anderen. Gezessen aan een verdiende cappuccino. De verhalen waren groot. Helden en hun verhalen. Uniek in hun soort. De strijd gestreden. Met elke haarspeldbocht was weer een veldslag gewonnen.

Op de top van Alpe d’Huez. Tevreden keek je om je heen.

Overal waar je keek, groepjes mannen aan tafeltjes. Allemaal een buikje. Allemaal een cappuccino. Voor het restaurant een paradijs aan mooie fietsen. Een renner kwam voorbij. Hij was bijna boven. De eerste van zijn groepje. Ik gok een jaar of 45. Hij keek al pedalerend het terras op. Op zoek naar bewondering. Hij hoopte op complete tafels, die zich en masse omdraaiden om te zien wie daar naar boven kwam.

Je zag dat niemand keek. Je had medelijden. Medelijden met de man, maar eigenlijk medelijden met jezelf. De man maakte je maar één ding duidelijk.

Je bent geworden tot een doelgroepje. De 40 gepasseerd. Goeie fiets onder de kont en met ongeschoren benen trappend richting eeuwige jeugd.

Stakker ben je. I love it!