De schreeuw!

Nu de dagen korter worden, de winterbanden weer onder de auto zitten en ik vandaag toch weer even de TV aanzet omdat de Sint live met de boot aankomt, gaan mijn gedachten toch ook weer naar die goeie ouwe tijd. Ook Apeldoorn heeft zo zijn typisch winterse tradities. Toch zijn ze niet zo sterk als dat ze vroeger waren.

Ik mis namelijk iets. Iets waarvan ik vroeger dacht het nooit voorbij zou gaan. Het Dynamo volleybal toermooi! Elk jaar rond de kerstdagen zag je ze weer lopen door de stad… buitenlandse volleybalteams. Een groepje Cubanen die voor de V&D hing, supercool vond ik dat! Een paar jaar geleden had ik een deja-vu toen ik al die baanwielrenners in en om Apeldoorn zag losfietsen! Alsof Apeldoorn even weer de sporthoofdstad van de wereld was.. net als toen! In mijn Apeldoorn!

Terug naar het vroegere volleybaltoernooi van Dynamo. Naast het feit dat Apeldoorn met het toernooi een evenement van internationale allure in huis had, kleeft er nog iets anders belangrijks aan dit toernooi!

Het was 27 december 1992. Heel Nederland zat volgegeten met gourmetworstjes en fonduesausjes,  de laatste dagen van het jaar door te komen. In Apeldoorn werd gevolleybald. Sommige wedstrijden werden live uitgezonden door Studio Sport. Zo ook die dag. Heel sportkijkend Nederland werd die dag getuige van de schreeuw der schreeuwen. Sommige van jullie weten vast over wie ik het nu heb. Brecht Rodenburg! Of zoals op Wikipedia vermeld staat.. Engelbrecht Rodenburg.

Hij brak zijn been toen hij na een smash neerkwam. Zijn been lag doormidden en bungelde halverwege het scheenbeen los! Het geschreeuw ging door merg en been. Als kijker was er geen ontkomen aan.. het was live, en zijn pijn drong door tot in de huiskamer. Je hoopt zoiets nooit meer te willen zien, je kijkt weg, maar toch.. je wil het zien. Het ultieme leed van een sporter.. de ergste pijn, de grootste wanhoop.

Apeldoorn heeft dus de moeder aller sportschreeuwen in huis!

Veel van dat soort schreeuwen zijn er overigens niet, gelukkig maar… Eigenlijk zijn er maar 3 momenten geweest de afgelopen 20 jaar die in deze categorie van oerschreeuwen thuis horen.

Zo was daar in 1998 het bekende schaatsaccident met Erben Wennemars. Hij leek in Nagano op weg naar een hoge eindklassering op de 500 meter, totdat de Noor Grunde Njös onderdoor kwam. Njös vloog uit de bocht, en bij Wennemars vloog zijn arm uit de kom. Nog steeds krijg ik kippenvel, net als toen.

Het andere trieste voorbeeld is Go Ahead speler Niels Kokmeijer. Hij kreeg een doodschop wat voor hem einde carriere betekende. Ook zijn schreeuw knalde mijn huiskamer binnen… En ook toen dwaalde mijn gedachte af naar Brecht Rodenburg.

Brecht Rodenburg, de oerschreeuw. Apeldoorn kende dus de primeur die uiteraard pijnlijk is. Brecht Rodenburg als leidend voorwerp. Toch is het Dynamo toernooi er onlosmakelijk mee verbonden. Sterker nog.. de eerste associatie met het toernooi is Brecht Rodenburg!

Ik wil dan ook dolgraag dat het volleybaltoernooi rond de kerstdagen weer terug komt en als het aan mij ligt gaat het toernooi dan het Brecht Rodenburgtoernooi heten! Als was alleen al om een sportman te eren die ondanks deze grote tegenslag uiteindelijk mee mocht naar Atlanta om daar deel uit te maken van het beste volleybalteam die Nederland ooit gekend heeft.

Brecht... laten we je eren, niet omdat je ooit je been op een afschuwelijke wijze doormidden zag gaan, maar omdat jij ondanks grote fysieke tegenslagen uiteindelijk een gouden medaille om je nek gehangen kreeg.

Jij schreeuwde het toen uit, en ik schreeuw het nu…. Brecht, dat toermooi komt er!