Afgelopen week was ik in Girona… een middelgrote Spaanse
stad in de buurt van Barcelona. Ik was daar niet zonder reden, want sinds vorig
jaar heb ik mezelf een ritueel toegeëigend. Elk jaar in de maand maart breng ik
een week in een warm oord door om te gaan fietsen. Het maakt me niet uit waar
ik die week ben, zo lang ik maar een palmboom kan zien en ik een week lang geen
sokken hoef te dragen. Vorig jaar was ik op Gran Canaria, dit jaar dus Girona. Het
doel: klimbenen kweken en terrasjes pakken.
Girona.. wellicht dat sommigen van jullie de plaats kennen,
maar voor het grote publiek zal Girona onbekend zijn. Net zoals Apeldoorn voor
de meeste Spanjaarden waarschijnlijk onbekend is en het meer klinkt als een onbekend
Duits gerecht.
Girona ligt in de uitlopers ten zuiden van de Pyreneeën en
is een ideaal fietsgebied vanwege de rustige wegen, de mogelijkheid om te
klimmen en niet onbelangrijk… het milde klimaat.
Een jaar of 10 geleden was er een profrenner die dacht “Hier
ga ik wonen en trainen!”. Zijn naam? Lance Armstrong.
Nadat Armstrong zich daar had gevestigd, volgden er in de
jaren daarop steeds meer profrenners. Op dit moment zijn er zo’n 60 profs die
met regelmaat in Girona wonen om daar te trainen. U zal denken.. wat heeft dit in vredesnaam met Apeldoorn te
maken, maar daar kom ik op terug.
Girona dus… een middelgrote stad die zijn bekendheid
dus dankt aan het wielrennen. In de stad vind je aardig wat fietsspeciaalzaken
waar je een mooie racefiets kan huren. Overal door de stad vliegen de
profrenners je om de oren en als je geluk hebt drink je op een terrasje en bak
koffie met Robert Gesink. Girona dus… een waar fietsparadijs!
Ik was daar vorige week, en eenmaal op de fiets gebeurde
waar ik op hoopte! De profrenners vlogen me inderdaad om de oren. Ik had een
klim van 10 kilometer achter de rug en in de afdaling kwam ik een Astana en een
BMC renner tegen. Eenmaal terug in het appartement stond ik nog uit te hijgen
op het balkon en zag ik groepjes broodfietsers onder me langs schieten. Alsof
ik een kijkje mocht nemen in de keuken van deze helden van het smalle zadel! Ik
besloot er een blikje bier op te drinken
en na de eerste slok begon het mij te dagen…
Apeldoorn lijkt best op Girona!
Ook Apeldoorn is een middelgrote stad, en ook Apeldoorn ligt
in een aantrekkelijk fietsgebied, de Veluwe én ook hier wonen veel profrenners.
Nu gaat het natuurlijk wat ver om de Veluwe te gaan vergelijken met de
Pyreneeën, maar toch.. je hebt hier meer
heuvels dan in het noorden en westen van Nederland. Daarnaast heeft Apeldoorn
natuurlijk nog die vette wielerbaan in huis, waardoor Apeldoorn als wielerstad
de vergelijking met Girona best aan kan gaan.
Echter… er is 1 groot verschil.. Girona
puilt uit als het gaat om racefietswinkels en wielrenbureaus. In Girona worden
zelfs appartementen verhuurt inclusief racefiets!
Al klimmend via haarspeldbochten bedacht ik mij dus, dat dat
in Apeldoorn ook prima kan! Apeldoorn als fietsparadijs! Een stad waar je kunt
kiezen uit allerlei goed gesorteerde fietswinkels, waar je kunt kiezen uit
allerlei goedkope gezellige appartementjes, en waar je onder leiding van Apeldoorsne
profrenners een middagje keihard getraind wordt!
De hamvraag is natuurlijk of er voldoende animo voor is? Ik
denk van wel, want voor mensen in het vlakke Noorden en het winderige Westen
van Nederland, is de Veluwe bij uitstek een trainingsgebied die nog enigszins
in de buurt ligt, in tegenstelling tot het verre Limburg! Apeldoorn, het
wielerparadijs voor de uit de klei getrokken laaglanders!
Ik nodig bij deze dan ook iedere Groninger, Drent en Amsterdammer
met serieuze fietsbenen uit, om naar ons mooie Apeldoorn te komen!
Laat je een
mooie huurfiets onder de kont zetten, laat je verbazen over de pittige heuvels
en drink er een biertje op ergens in de binnenstad!
Oftewel… Kom klimmen in Apeldoorn… het Girona van Nederland!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten