Ik liep laatst door de stad en merkte dat het lekker druk
was. Het was een zaterdag en de Hoofdstraat was doordenkt met winkelend publiek.
Ik moest goed m’n best doen om vaart te houden. Mijn missie om even vlot mijn
boodschappen te doen, mislukte faliekant! Ik kwam stil te staan en vroeg vriendelijk
aan de persoon die voor me stond of ik er even langs mocht…
Ze keek me
schaapachtig aan zonder wat te zeggen. Ik vroeg nogmaals vriendelijk of ik er even
langs mag. Ze haalde haar oordopjes uit haar oren en zei vragend.. “Sorry, wat
zei je?” Met geïrriteerde stem zei ik voor de 3e keer.. “Of ik er
even langs mag?”. De jonge vrouw deed een stap opzij en ik vervolgde mijn weg.
Nadat ik mijn boodschappen gedaan had, keerde ik terug naar
mijn fiets. Mijn tas ging aan het stuur en begaf mij op het fietspad. Eenmaal
thuis besloot ik even te gaan sporten en reed naar mijn sportschool. Even een
uurtje aan de gewichten hangen en een half uurtje op de loopband. Ook hier merkte
ik dat het goed druk was.. Iedereen wilde nog even sporten voordat de deuren om
16.00 uur dicht zouden gaan. Alle loopbanden waren bezet, dus ik vroeg aan één
van mijn mede sportgenoten hoe lang hij nog bezig is. Hij keek me haast
geïrriteerd aan en beweegt zijn hand
naar zijn oor.. hij haalt zijn oordopje eruit en vraagt: Sorry, wat zei je?”.
Met een licht gevoel van schaamte herhaalde ik mijn vraag. Ik kreeg het gevoel
dat ik iets raars deed door hem aan te spreken. Het zal wel aan mij liggen.
Ik besloot eerst even te gaan bankdrukken en liep naar de
afdeling stoere mannen met biceps die
daar elke dag trainen. Het bankdrukbankje was nog vrij dus ik kon gelijk met de
oefening beginnen. De man ernaast was bezig met een bicepsoefening en ik zag
aan zijn rood doorlopen hoofd dat hij het zwaar had. “Zo te zien ben je goed
bezig!” grapte ik. De man keek me stoïcijns aan… er ontstond een stilte waarbij
mijn glimlach verdween, maar waarbij we elkaar nog wel aankeken. Hij keek me
aan alsof ik het raarste was wat hij ooit gezien had.
Ik wilde nogmaals de
vraag herhalen maar zag dat hij 2 oordopjes in had… Hij haalde 1 dopje uit zijn
oor en redde daarmee het moment. “Dat je goed bezig bent” zei ik. “Ach ja” zei
hij en deed het dopje weer terug in zijn rechter oor. Tot zover deze enorme
dialoog.
Dit gebeurt mij dus zo’n beetje elke week. Of ik mij nu door
de stad begeef of in de sportschool, of in het verkeer… overal zie ik mensen in
algemene ruimtes zich afzonderen van de wereld om hun heen. Geen oog meer voor
andere weggebruikers, geen oog meer voor wat er om hen heen gebeurt. De mens is
steeds meer op zoek naar een wereld waarin alles perfect moet zijn..
De muziek
van de sportschool zelf is blijkbaar niet meer goed genoeg, en dus neem je je
eigen muziek mee. En oh wee als je probeert deze perfecte wereld binnen te
dringen door contact te zoeken… Je wordt non-verbaal direct verbannen naar de
buitenwereld.. terug naar de wereld waar de mensen wonen zonder oordopjes,
zonder koptelefoons.
Wat mij betreft komt er een algeheel sociale verordening,
binnen de Apeldoornse gemeentegrenzen… Waardoor het verboden wordt om oordopjes
in te hebben in algemene ruimtes.
Kunnen we allemaal weer lekker normaal doen en gewoon weer
lekker spontaan reageren op elkaar! Het wordt er in ieder geval een stuk
gezelliger van!…
Apeldoorn de sociaalste gemeente van Nederland! In ieder geval een stad waarin ik, het liefste woon!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten