Dan maar genieten…

Ik dacht Erik Breukink, ik dacht Johan van de Velde.. ik deed de Gavia. Vorige week maandag. Had me van te voren niet ingelezen. Voorbereiding van niks.

Dan maar tijdens de klim info vergaren om een goed gedoseerde klim uit de benen te toveren.

Geen kilometerpaaltjes te herkennen. 

Ik deed een aanname. Bij kilometer 20.5 moest ik boven zijn. Ik zag een kleine Dennis aan de overkant van de vallei.. minuut of 6 voor mij. Acceptabel. Bij kilometer 21 was ik er klaar mee en mijn rug ook. Steken over de hele lendestreek. Hartslag kwam niet meer boven de 155.

Ik moest er bijna zijn. Goddank!

Ik werd ingehaald. Een Nederlander. “Hoe ver nog?”. "Nog zo’n 300 hoogtemeters!" Dat is te doen, was mijn eerste gedachte. “Kilometer of 5” voegde hij daar aan toe. Een klap in mijn gezicht.

Een minuut later moest ik mezelf er van overtuigen dat ik niet af wilde stappen. “Ik doe het niet!”.

Daar fietste ik, een rug die in de fik stond en een hoofd die er klaar mee was. En een hoofd die mijn benen dwong nog 5 kilometer door te ploeteren. M’n trapfrequentie moet zo om en nabij de 40 hebben gelegen. Geen ruk aan. Het leek nergens meer op. Lelijkheid op een fiets. Amateur.

Ik dacht aan Bart en de lijdensweg die hij moet hebben afgelegd. God hebbe zijn ziel. Bart zorgde voor enig perspectief. De rugpijn verdween. Lekker belangrijk! Bart had pijn, ik niet. Dan maar genieten!

Een half uur later was ik er. Omgeven door sneeuw. Twee cappuccino’s. De zon scheen.

Endorfines deden de rest. Happy.

De afdaling was er 1 uit het boekje. Erik, Dennis en ik.. alle drie met een brede grijns de haarspeldbochten aansnijdend. Aanvallend dalen in het land van Savoldelli.. Il Falco zou trots op ons zijn geweest.. 

Colaatje in Bormio.. Mooie dag!