47,63

De sportzomer is voorbij gevlogen. Ik had me er veel van voorgesteld. Afgelopen winter kreeg ik al kriebels in mijn buik bij het verheugen op de aanéénschakeling van alle evenementen. Het EK voetbal viel, oranjetechnisch gezien, tegen en de tour was daar een wielervariant op. De Spelen daarentegen was meer dan een goedmaker. Genoeg gouden oranjemomenten om met een grote glimlach aan terug te denken. Dé oranjeprestatie van de Spelen was toch wel die van Epke. Het gebeurt niet vaak dat ik mijn keel schor krijg door het kijken naar turnen.

Maar nu, een paar weken na de Spelen blijft toch vooral één man mijn gedachten beheersen. De man die mij kippenvel bezorgde. Felix Sanchez zorgde daarvoor. Een prestatie met een verhaal. Sanchez won goud op de 400 mtr, nét als 8 jaar daarvoor bij de Spelen in Beijing. Opvallenderwijs deed hij dat in exact dezelfde tijd als 8 jaar geleden, 47.63 seconde.

Maar wat gebeurde er na de finish? Felix keek niet ontzettend blij. Zijn gelaat liet zelfs wat arrogantie zien. Kort daarna werd duidelijk dat het alles behalve arrogantie betrof. Felix zocht de grond, en nam al knielend zijn startnummer van zijn shirt. Hij had er iets achter geplakt. Het bleek te gaan om een foto van zijn 4 jaar geleden overleden oma. Zij overleed precies op de dag dat Sanchez opging voor zijn 2e Olympische titel. Sanchez vernam het trieste nieuws eerder die dag. Met verdriet in zijn lijf liep hij bijna 4 seconden langzamer dan normaal en werd daarmee direct in de series uitgeschakeld.

Hoe bizar kan het zijn dat iemand exact dezelfde tijd loopt? Probeer maar eens een rondje atletiekbaan twee keer te lopen op tijd. De kans dat je exact dezelfde tijd klokt is minimaal. Er moet dus iets anders aan de hand zijn. Je kunt er in geloven of niet, maar ik denk dat dit toch echt een gevalletje karma is. Soms zijn gebeurtenissen in het leven zó toevallig, dat het geen toevel meer is. Sterker nog, toeval bestaat niet,

Daar van uitgaand, betekent het in dit geval, dat iets ervoor gezorgd heeft dat het moest zijn zoals het is. Paulo Coelho schreef er ook al over in zijn boek de Alchemist. Daarin gaat de hoofdpersoon op zoek naar zijn schat. Hij beschrijft dat als je écht iets wil bereiken en je hebt écht voor ogen wat dit is, dat het hele universum dan gaat samenwerken om je dit doel te laten bereiken. Het is enkel zaak om goed te luisteren en te kijken naar de tekens die je krijgt op weg naar het doel. Felix ging ook op zoek naar zijn schat. Zijn doel was duidelijk. Hij wilde Olympisch goud winnen. Hij wilde zijn overleden oma eren. Blijkbaar is het Felix gelukt om de tekens te zien en daarop te vertrouwen. Dit vertrouwen werd beloond door het heroveren van de gouden Olympische medaille. Maar nog meer dan dat.. hij kreeg de maximale bevestiging van het universum, toen hij zijn tijd op de klokken zag... 47,63.

Zijn medaille, zijn tranen... als gevolg van het onverzettelijk vertrouwen in het universum. Het zijn de mooiste tranen die ik in jaren gezien heb.