dinsdag 28 juni 2016

Een intens blij kind reed over de A12 vanmiddag

Vanmiddag was het dan weer zover. Het jaarlijkse moment dat mijn haren recht overeind gingen. Kippenvel van opwinding nam 30 seconden lang mijn lijf over. Mijn tijdelijk gepukkelde armen verraden intens geluk. In mijn hoofd  louter ruimte voor dierbare herinneringen. Ik keerde zonder aankondiging plots terug naar een kleine camping ergens in de Alpen.

Ik zat op een kleedje ergens in de jaren tachtig. Mijn vader op een klapstoel. De ruimte tussen ons gevuld door een wereldontvanger. Tijdstip in ieder geval na twee uur in de middag. Zonder dat mijn vader zich bewust was, werd ik gehersenspoeld, stelselmatig. Elke openingstune en elke tourflits werd iedereen geacht stil te zijn. Drie weken lang schoof vader bij iedere tourflits als reflex het volumeschuifje naar rechts. Zo voedde vader mij op vanuit de onuitgesproken visie dat er op dat moment niets belangrijkers was. Drie weken per jaar stond mijn opvoeding in het teken van de Tour de France. Drie weken lang orde en regelmaat. Niks voorspelbaarder dan dat.

Die opvoeding liep trouwens gesmeerd, want binnen de kortste keren attendeerde ik paps op een tourflits. De vakantie erop mocht ik ongevraagd zelf de volumeknop bedienen. Het zoeken van de juiste frequentie bleef echter voorbehouden aan mijn vader.
Vanmiddag was het dus zo ver. NPO radio 1 joeg een promo van radio Tour de France door mijn autospeakers. Net als op de camping ging mijn rechterhand automatisch naar de volumeknop. Een intens blij kind reed over de A12 vanmiddag.

De radio Tour de France tune is inmiddels op m’n ziel gaan zitten. Ik kan de tune niet meer horen, zonder me gelukkig te voelen. Het is de combinatie van dierbare herinneringen en de aanwakkerende opwinding van de aanstaande tourstart.  De tourflits als kapstok der dierbare herinneringen.  Bij elke tourflits ben ik me even heel erg bewust van mijn voorbijgaande leven. De rijkdom die verscholen ligt in de associatie.

En het wordt elk jaar sterker. De associatie, mijn kippenvel, mijn geluk en…. Mijn dankbaarheid voor mijn vaders onbewust geslaagde opvoeding. Bedankt paps!

vrijdag 27 mei 2016

'Het kan gewoon niet!'

Het is inmiddels middernacht geweest. Ik kan niet slapen. Of eigenlijk. Ik wil niet slapen. De tv staat nog steeds aan. Het apparaat die mij vanmiddag getuige deed zijn van de val van Kruijswijk. Sindsdien ben ik leeg. Ik loop met m’n ziel onder m’n arm door het huis. Mijn vriendin probeerde me op te beuren. Ze bedoelde het goed. Tevergeefs.

Ze slaapt inmiddels al een paar uur. Ik zap sindsdien van kanaal naar kanaal. Ik probeer het te begrijpen. Te snappen waarom gebeurde wat er is gebeurd. Telkens leidt het tot een opwelling van onrechtvaardigheid. Het klopt niet wat er gebeurde vandaag.
Hij nam de bocht slechts 1 meter te ruim. Het kan niet zo zijn dat een bocht 1 meter te ruim nemen, kan leiden tot zo’n groot negatief resultaat.

Vier keer per uur komt het tot een implosie tussen m’n oren. ‘Het kán gewoon niet!’ mompel ik terwijl ik hoofdschuddend m’n koffie inschenk.
Alles heeft een reden. Daar geloof ik heilig in. Maar deze ontgaat mij. Een renner die de afgelopen weken alles goed deed. De renner met de beste benen. Maar ook de renner met het meest onschuldige gezicht. Kruijswijk reed de afgelopen dagen rond met een gelaat die verraadde dat hij zelf ook niet zo goed snapte wat er te gebeuren stond. Hij deed gewoon wat hij graag doet en deed dat net iets sneller dan de rest.

Ik hoor net dat hij een scheurtje in een rib heeft en op tv zie ik een mank lopende renner. Mijn hoop op een doorstart morgen is aan het verdampen.

Gaat Kruijswijk dan écht de geschiedenis in als vaderlands minst gelukkige renner allertijden? Ik ben er héél erg bang voor. Maar mijn ongeloof doet deze angst gelijk de kop weer in drukken. Ook deze status past niet bij Steven Kruijswijk.

Wat vandaag gebeurde is niet gebeurd. ‘Het kan gewoon niet!’.


zondag 1 mei 2016

Wat geeft het.. Het is lente!

Vandaag reed ik de Amerongse Berg. In Pieter Weening-stijl ramde ik naar boven, althans.. qua trapfrequentie dan. Het was mijn 2e ritje dit jaar en ik moet bekennen, ik heb Stelvio’s en Ventoux wel eens makkelijker opgereden dan de A-berg vandaag.

Maar wat geeft het. Het is lente. Eindelijk! 

Een ritje van 60 kilometer stond me te wachten. Mijn fietsgenoten Erik & Maartje peddelden gedwee voor me uit en ik zoefde gedwee mee. Bleek bij het eerste het beste bultje dat Maartje over nogal mannelijke fietsdriften bezit en dus net zo makkelijk mee doet in de wielervariant van ‘wie heeft de langste’.

Ik had de kleinste vandaag.
Maar wat geeft het. Het is lente!

De lentezon deed mijn mannelijk ego verschrompelen. Ik had genoeg aan het overmatig aanwezige eerste groen. Welgeteld 2 vliegen hebben zich gedurende de rit flink bezeerd aan mijn brillenglas. Eén vlieg vond zeer tijdelijk huisvesting schuin links achter mijn huig. Mijn huig vond van niet. Ga vliegen! Het is lente!

Goed, mijn tweede ritje dus. Hoewel ik heerlijk op de spreekwoordelijke bagagedrager bij Erik & Maartje zat, vond ik het niet gepast om deze lentedag helemaal als een toerist vanaf de tweede rij door te brengen. Ik deed een aflossing van een minuut of vijf. Het is geven en nemen dacht ik nog. Tijd om te geven.


Ik bedacht me dat ik de kop nam om in ieder geval geen negatief oordeel over mijn fietsen te krijgen. Ik ben geen wieltjesplakker, geen profiteur. Deze gedachte maakte plaats voor de gedachte dat ik de rest even uit de wind hield, zodat zij even de spanning van de benen konden halen. Daar profiteer ik dan weer van als er weer overgenomen wordt. En zo geschiedde. Toch eigen belang dus. Profiteur dat ik er ben! 

Maar wat geeft het. Het is lente!

zaterdag 9 januari 2016

Het perfecte verlies


Verliezen en weten dat dat het beste is wat je kan overkomen. Zo’n verlies herken je wanneer je van binnen eigenlijk heel erg moet glimlachen. Dat je onbewust weet dat dit nodig was om je een stap verder te brengen. Pas als je verloren hebt, weet je wat er voor nodig is om te winnen.

Een wedstrijd verliezen? Iets mooiers bestaat niet! Daar schuilen de grootste lessen in.

Tegen Duitsland verloren we om de finale te bereiken.   
Tegen Rusland verloren we om de finale te winnen.


Go @Volleybaldames!!! #RoadToRio

woensdag 17 juni 2015

Stront Ventoux

Je zal maar een strontvlieg zijn en dagelijks je rondje vliegen ergens op de Mont Ventoux. Dagelijks word je lastig gevallen door omhoog gevallen wieleramateurs die zo nodig hun ego gestalte willen geven, door met een te dure fiets te traag de reus van de Provence willen bedwingen. Als vlieg kun je dan maar beter er het beste van maken en omgaan met de omstandigheden.

Vandaag was ik zo’n kansloze knakker die zijn midlifecrisis al zwetend voor zich uit probeerde te trappen. Hoewel ik mij vandaag ver verheven voelde boven andere soortgenoten, hebben we 1 ding gemeen. We stinken allemaal een uur in de wind. Een combinatie van oud zweet vermengd met vers zout.

Strontvliegen op de Ventoux lijken er een sport van te maken om dit vreemdsoortige doelgroepje stinkende mannen een lesje te leren. Eén ding heb ik geleerd.. Het bos is het domein van de strontvlieg.

De strontvlieg bepaalde vandaag of en wanneer ik het bos op rustige wijze mocht doorkruizen, zonder nog verder door hen te worden lastig gevallen. Ik kreeg uiteindelijk vrij toegang tot chalet Reynard en de laatste 6 kale kilometers, maar niet voordat de strontvliegen mijn oorschelpen hadden gebruikt als tijdelijk onderkomen. Sterker nog, ik verdenk ze er van dat ze verstoppertje met elkaar aan het doen waren. Telkens was er weer een ander vlieg de sjaak en moest hij op zoek gaan naar zijn vriendjes die mijn lichaamsholtes gebruikten om zich te verschansen. Vlak voor mijn neus zag ik 2 vliegen wel heel erg intiem om elkaar heen dartelen. Even later waren ze weg. Ik verdenk hen ervan dat ze mijn helm gebruikten om de liefde met elkaar te bedrijven. Ik zeg… Get a room!!!

Later hoorde ik van mijn fietsmaatjes die een eindje achter me fietsten, dat ze 2 vliegen wel heel relaxt een sigaretje hadden zien roken en er voldaan bij keken… dan ik weet genoeg, de viezerikken!


Nu fietste ik ook wel zo traag naar boven vandaag, dat die vliegen genoeg tijd hadden om zowel aan voorspel én naspel te doen, waardoor ik maar 1 ding kan concluderen.. Wil je de strontvlieg in het bos van Bedoin vermijden… vlieg dan deze klereberg op!

zondag 28 december 2014

Brief aan een narcistische vader..

Lieve vader, ik moet je wat vertellen. Als een echte zoon probeer ik me al jaren van je los te worstelen. De worsteling duurt al zo’n veertig jaar. Vanaf het prille begin heb je je stempel weten te drukken op mijn opvoeding. Met je strenge blik, je imposante lijf. Je altijd gewichtige woorden. Tot op de dag van vandaag. Een zondag zonder jou kan ik me amper heugen.

Je hebt me geleerd te houden van de mooie dingen in het leven. Soms waren het hoofdzaken, vaak bijzaken. Maar wel de mooiste bijzaken.. Want jij leerde me, dat de schoonheid van dingen meestal in kleine dingen verscholen ligt. Jij predikte sport als ware het leven. Ik liet mij gewillig vormen.

Ik werd groter en jij groeide mee. Steeds meer trokken wij samen op in onze liefde voor wielrennen. Je liet me steeds meer laagjes zien die in sport verscholen liggen. Een huilende Knetemann, een jonge Amerikaan die vocht tegen kanker. Jij schotelde het voor, ik at het gewillig.

Alles wat je zei nam ik, zonder je woorden te wegen, als waarheid aan. Steeds meer werd ik een zoon die zijn vader als voorbeeld nam. Je werd mijn goeroe die geen tegenspraak duldde en die ik ook niet wilde geven. Compleet geïndoctrineerd door wat jij verkondigde. Ik was op zoek naar veiligheid en vond dat in jouw woorden. 
Door hoe jij in de wereld stond, en met name in de sportwereld, werd jij een hoge boom. Misschien ongewild, maar je werd het. Er was geen weg meer terug. Je ging steeds verder in je eigen wijze, je eigen stijl, je eigen waarheid. Uit liefde hield ik mijn oogkleppen op. Over jou geen kwaad woord.

Sommige zeiden dat je te eigenzinnig werd, of zelfs van de werkelijkheid verwijderd. Het stigma narcist werd steeds vaker op je geplakt. En alleen maar om dat jij zei dat je vond dat je dingen mocht zeggen. De mensen begrepen je gewoon niet pa!

Je werd ouder… en ik ook. En je werd kritischer.. en ik ook.

Jij vroeg jezelf steeds vaker af: “Mag ik dat zeggen?” Ik vond steeds vaker dat je dat niet mocht zeggen, maar voor ik je tegen kon spreken, had je je eigen vraag al beantwoord: “Ja, dat mag ik zeggen”.

Ik zette me steeds meer van je af, als een echte zoon. Ik begon je eigenzinnigheid, je narcisme, ook steeds meer te zien. Soms bekroop me zelfs de gedachte dat het beter zou zijn als je met pensioen zou gaan. Begin dit jaar was ik klaar met je. Je ging te ver, toen je een topsportster die je aan tafel had, af serveerde. Je stelde de verkeerde vragen, met alleen maar als doel iemand te breken. Je verschool je achter je status. Nog steeds ben ik pissig op je. Het is niet erg om één keertje een boetekleed aan te trekken. Die hebben ze vast ook met Noorse motieven. Je weigerde dit. Ik ben bang dat narcisme al te diep in je ruggenmerg verscholen ligt.
Gistermiddag hoorde ik je weer. Het ging over sport en de mooie dingen die daarin verscholen liggen. Je kan er nog altijd prachtig over vertellen. Maar weet je wat het rare is?


Ik vond het fijn je stem weer te horen. Nog steeds delen wij dezelfde liefde. Daarom ben je en blijf je gewoon mijn vader. Ondanks je pedante oogopslag, je irritant narcistische lichaamshouding en bijpassende woordkeuze. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen!




maandag 21 juli 2014

Snelcursus: Herken de renner

Praktische informatie:
Cursusvorm                    Thuiscursus
Cursusdata                     Eerste 3 weken van juli, dagelijks
Lestijden                         14:15 – 17.30 uur (inclusief koffie)
Kosten                             Geen
Toelatingseisen              Geen
Docenten                         Ondergetekende
Locatie                             Uw eigen zetel

Voor wie is deze cursus?
De cursus is bedoeld voor iedereen die meer diepgang wil tijdens het kijken van de wielerwedstrijden in het algemeen en de Tour de France in het bijzonder.

Inhoud cursus:
Tijdens de cursus wordt aan de hand van praktijkvoorbeelden gekeken waar Herbert Dijkstra en Maarten Ducrot verzuimen de kijker relevante informatie te verschaffen. Daarnaast krijgt u handelingsalternatieven aangereikt, waardoor u uiteindelijk zelf diepgang kan geven bij het aanschouwen van de mooiste sport ter wereld.

Resultaat:
Na het voltooien van deze cursus, bent u in staat om:
1) Renners te herkennen;
2) Spannende, cruciale momenten voortijdig te herkennen;   
3) Het door Maarten Ducrot gebezigd wielerjargon te vertalen en ze om te buigen tot toelaatbare verslaggeving.
4) Zonder probleem af te stemmen op Sporza en kunt u zich meten met het deskundige niveau van Renaat Schotte en André Meganck.

Herken de renner:
Zoals u weet beperkt de huidige verslaggeving zich tot het noemen van de voorste 5 wielrenners. U had ook reeds gemerkt dat dit vaak dezelfde renners zijn, met name in de wat meer heuvelachtige etappes. Deze renners hebben simpelweg de sterkste benen. Interessanter is, wat daarachter gebeurt. U weet dat al lang, want u bent de afgelopen weken steeds op zoek geweest naar Belkin-renner Mollema. U weet dan ook dat hij in het groen rijdt. U hoeft maar 1 ding te doen.. zoeken naar de kleur groen. Ook al is het maar een klein stukje mouw of helm. Dit is voldoende om te weten of Mollema er nog bij zit. Het gevaar bestaat echter dat u de renner zó snel herkent, dat u pas daarna de heren Dijkstra & Ducrot hoort afvragen of Mollema nog in de kopgroep zit. Dit kan leiden tot ergernis, omdat u van de landelijke sportverslaggeving verwacht dat ze kordaat hun werk doen.

Cruciale momenten
U bent dus als kijker op zoek naar details. Details die de koers maken. Deze details spelen zich bijna altijd af in de achtergrond. Kijk dus vooral niet naar de voorste rijders, maar juist naar wat er in de achtergrond gaande is. Dit is het mooist te zien wanneer de kopgroep een bocht al een tijdje gepasseerd is en de cameraman diezelfde bocht nog wél in beeld neemt. U ziet dan meer dan eens een renner rijden die de kopgroep heeft moeten lossen. Stel, u ziet in die bocht wat vaags groens en weet dat Mollema nog in de kopgroep zit. Dan weet je dus dat de kans groot is dat de andere klimmer van Belkin, Laurens ten Dam, de kopgroep heeft moeten laten. Wederom kan dit voor ergernis zorgen wanneer Dijkstra zich afvraagt of Ten Dam er nog bij zit.

Het onthouden van kleuren is helemaal belangrijk wanneer de regisseur helikopterbeelden laat zien. Terwijl Herbert Dijkstra nog bezig is te vertellen welk kasteel u net een halve minuut lang in beeld had, ziet u inmiddels weer de koers. Een helikoptershot dus. U ziet een afdalende kopgroep en telt één groene wielrenner, terwijl volgens uw voorlaatste waarneming zowel Mollema als Ten Dam er nog bij zaten. U weet dat er iets cruciaals gebeurt moet zijn. Herbert weet dat nog niet!
Ook dit kan leiden tot frustratie. Wees gerust! U bent niet de enige die op zulke momenten tandenknarsend voor de buis zit. Voelt u ook niet beschaamd als er een gedachte voorbij komt dat u wilt overschakelen naar bijvoorbeeld het Belgische Sporza.

Ducrotiaans wielerjargon
U heeft gemerkt dat met name Maarten Ducrot regelmatig een bepaald taalgebruik hanteert die u niet als zodanig heeft herkent. Ducrot promoveert een aantal zelfstandig naamwoorden tot werkwoorden en weet deze moeiteloos in schier normale volzinnen te huisvesten. Onderstaand een aantal van deze werkwoorden.

-          Wapperen
o   Zelfst.nw: Wapper
o   Toevoegingen: er af wapperen; er doorheen wapperen
o   Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.
-          Pieren
o   Zelfst.nw: Pier
o   Toevoeging: er af pieren.
o   Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.
-          Stoempen
o   Zelfst.nw: Stoemp
o   Toevoeging: Doorstoempen; Er af stoempen.
o    Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.
-          Harken
o   Zelfst.nw: Hark
o   Toevoeging: Er door (heen) harken: weggeharkt worden.
o   Waarschijnlijk bedoeld om een bepaalde beweging van een renner door het peloton te duiden.

Thuisopdracht: Bedenk zelf een werkwoord, die oorspronkelijk bedoeld was als zelfstandig naamwoord. Bijvoorbeeld: “Buffel”. ‘Kijk hém er eens genadeloos afgebuffeld worden!’

Tot slot
Mocht u na het volbrengen van bovenstaande cursus behoefte hebben aan nog meer koersinzicht, dan raden wij u ten zeerste de Belgische sportzender Sporza aan. De heren Meganck & Schotte hebben deze cursus ook gedaan en hebben het sportverslaan tot een ware kunst verheven. Geen detail word gemist! Voor u ook maar aan een waaiermoment zit te denken, hebben zij de windrichting al nauwkeurig bepaald en een gerede uitspraak gedaan na welke renner het gat zal vallen. Zij zien langs de kant van de weg minuscuul kleine vlaggetjes wapperen en weten genoeg wanneer 2 kopmannen even met elkaar smiespelen.... Als de waaier dan inderdaad ontstaan is, zeggen zij met terecht droge arrogantie:"et voila!".

Maar let op! Het volgen van de koers via Sporza kent ook zijn risico’s. Het gevaar bestaat dat u na 10 minuten Sporza er reeds afgepierd wordt, omdat Schotte & Meganck er weer een informatieve klap op hebben gegeven en u al zittend voor de buis, zwart zaad zit te eten en al harkend en stoempend en met oren als washandjes toch weer om uw moeder gaat schreeuwen.. of in dit geval… om Herbert & Maarten.