Naarmate ik ouder word geloof ik steeds minder in toeval, sterker nog. Ik ben er wel van overtuigd dat niks zomaar gebeurt. Vorige week was het weer zover. In het weekend waarin Vos en Gilbert hun regenboogtrui wonnen, reed ik op mijn nieuw gekochte racefiets mijn eerste rondje over de Veluwe. Het was een uur of één in de middag.Terwijl het mannenpeloton hun rondjes reed over de Bemeler- en Cauberg, reed ik richting het Veluwse Vierhouten. Het zou een klein rondje blijven, want ik wilde natuurlijk niet te veel missen van het WK. Al fietsend door de loofbossen bedacht ik voor de oranjerenners positieve scenario's die zouden moeten leiden naar de regenboogtrui. Terpstra valt in de laatste ronde aan op de Bemelerberg en als hij op de Cauberg gegrepen zou worden, hebben we Boom om het af te maken in de laatste kilometer. Of zou Mollema toch nog onverwachts goeie benen hebben en kan hij... Mijn gedachte stopte bij het zien van een hond of nee.. een vos!
Hij liep een meter of twintig voor me op het fietspad en ik remde. Vanuit tegengestelde richting naderde 2 vrouwen eveneens op de racefiets. Ook zij stopten. Het rare was dat de vos zich niks aan leek te trekken van de aanwezigheid van het menselijke ras. Hij liep van het fietspad de berm in en bleef staan. Ik liep richting de vos en de vrouwen deden hetzelfde. Daar stonden we dan. Alledrie verbaasd om het feit dat een vos vijf meter bij ons vandaan zijn eigen dingetje deed. Dit schouwspel duurde een minuut of acht, waarin de verbazing om het tamme gedrag naar elkaar werd uitgesproken en waarin foto's werden gemaakt. We waren het er over eens. Die vos was het kadootje van de dag!
Eén ding houdt me sindsdien bezig. Op zaterdag wint Vos en op zondag eist een vos wederom de hoofdrol voor zich op. Wat wil het universum daarmee zeggen. Wat haal ik hier uit? Na een dikke week gissen ben ik er nog steeds niet uit. Of toch wel?
Waarom zou ik deze dagelijkse 'toevalligheden' op mezelf moeten betrekken? Nergens voor nodig! Sterker nog.. dat een vos twee keer in één weekend mijn gedachte beheerst heeft helemaal niks met mij te maken, maar alles met Marianne Vos zelf!
De vos op het fietspad liep daar, om mij aan Marianne Vos te laten denken. Het universum weet dondersgoed dat ik scherp ben op dergelijke 'toevalligheden' en weet ook dondersgoed dat ik daar iets over zal gaan schrijven.
De vraagt blijft natuurlijk waarom moeder natuur net op dát tijdstip een vos op de weg had bedacht. Ik kan maar tot 1 conclusie komen. Die vos liep daar om een ode aan Marianne te brengen. En nu besef ik het pas... Marianne, wat was jij dáár goed! Je viel aan wanneer jij wilde en reed de finale nét zo ongestoord als de vos op het fietspad! Jij bepaalde wanneer je ging op de Cauberg en jij bepaalde dat je met een rood wit blauwe vlag in je eigen landje, de streep als eerste wilde passeren. Jij wilde wereldkampioen worden en je werd het!
Marianne, Jij hebt er voor gezorgd dat heel veel mensen die dag stil stonden om een bijzondere Vos te aanschouwen.. Net als ik op het fietspad een dag later.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten